~सुधीर छेत्री~
नखिँच्नू अबदेखि मेरा अर्द्धमुदित नयनहरू
रगतका भोका क्यामेराहरूले।
नटिप्नु डुब्नलागेको घाम रक्तपिपासु क्यामेराले।
सत्याग्रह खाएर डम्म अघाएका
अन्शनकारी सन्तोषहरू र
हावामा पौडी खेलिरहेका
स्वाभिमानी झण्डाका नक्शा उतार्नलाई
चर्केका सम्वेदना-लेन्सहरू
अहँ,
पुग्दैन।
क्यामेराहरू ड्र्याकुला हुन्।
घाउहरू, रगत, विस्फोटहरू ह्नमर्यााङ्-मर्या्ङ् चपाउँदै
निल्दै
ओकल्दै
गणतन्त्रका अँध्यारा गल्लीभित्र
ती मुत्न जान्छन्।
क्यामेराहरू मृत्युका प्रयोजक हुन्
वधशालादेखि बुफेसम्मै।
जसलाई आमजनता भन्छौ नि तिमीहरू !
त्यो माचिस सल्कँदा
कता-कता डढेलो लाग्छ, हेर्नू।
अनुहारभरि लतपत रक्तिम महोत्सव बोकेर
खुफिया गोजीमा हात घुसारी
यतै आउँदैछ त्यो महानायक।
किटाणुयुक्त पाठेघरबाट
हुलका हुल सिजोफ्रेनिक महाशयहरू
सभ्यताको व्हाइट-कलर कायामा निस्कँदैछन्।
मेरो माटोको आवाज
चियर्स-लिडरहरूका काखी र छेपारीका भञ्ज्याङ्हरूमा
साउती बनेर हराइबस्छ।
ऊ ह्न धातुको रूमालले
मेरो आँसु र पसीना सोतार्न चाहन्छ।
तिमी नखिँच्नू
भस्मेका पवित्र मृतात्माहरू
र
पौष्टिक उद्भिदका हरितकण।
(स्रोत : अन्तर्जाल )
