~खेमराज पोखरेल~
ऊ तेस्रो पुस्ताको नेपाली हो रहेछ अमेरिकामा । मैले भेट्दा ऊ यस्तै ४५ वर्षको हुँदो हो ।
मैले उसलाई सोधेँ– ‘नाम के हो तपाईँको ?’
उसले छोटो उत्तर दियो– ‘डायमन पउकर्याल’
जिङ्रिङ्ग कपाल । मैला लुगा । नेपालीका कुनै कुनै शब्द जान्दो रहेछ । ऊ नेपाली हो भनेपछि उसको कैरन सोधेँ ।
ऊ भन्न थाल्यो–
–‘हजुरबा नेपालबाट अमेरिका आएको ।’
–‘यतै बिहे गरेर बसेको ।’
–‘बुवा यतै जन्मनुभयो ।’
–‘१८ वर्षको उमेरमा घर छोडेँ ।’
–‘त्यति पढिनँ ।’
–‘ग्रलफ्रेन्ड जोडेँ । बिहे गरेँ । डिभोर्स गरी । चुसेर छोडिदिई । एउटा छोरो छ उसैसँग । घर छैन । इलम छैन । सरकारले पाल्छ । कुरा रह्यो बियरको । त्यो पनि मागेर नै खान पुगिहाल्छ । बाबु आमा छन्, तर हु केयर ?’
अनि मैले सोधेँ– ‘त्यो सेतो गाडी तपाईँको होइन र ?’
उसले भन्यो–‘हो नि, पोहोर साल सेकेन्ड ह्यान्ड किनेको हो, फोर्डको २००२ मोडल । मेरो त घर नै त्यही हो । सबै चाहिने सामान गाडीमा छन् । नचाहिने सामान स्टोरेजमा थन्क्याएको छु । गाडी कतै पार्क गर्छु । माग्छु र बियर खान्छु र सुत्छु ।’
मैले आश्चर्य मान्दै भनेँ– ‘नेपालमा त धनाढ्य मान्छेले मात्र गाडी चढ्छन् । दुईचार पर्सेन्टसँग मात्र गाडी होला । यहाँ त ?’
उसले अचम्म मान्दै प्रतिप्रश्न गर्यो– ‘वाओ, एमेजिङ । नेपालमा गाडीबिना पनि मान्छे कसरी सर्भाइभ गर्न सक्छ ? ।’
(स्रोत : नागरिक – शनिबार)
