~निर्मलमणि अधिकारी ‘आयोदधौम्य’~
उर्वशी के राम्री होलिन् तिम्रो सामु बस्दा
चन्द्रिकालाई डाढो लाग्छ तिम्रो सामु बस्दा
फूलहरु खिल्खिलाऊन् तिम्रै हाँसो राम्रो
ताजमहल फिक्का हुन्छ तिमी त्यहाँ पस्दा
कहानीका पात्रहरु कल्पनामा तैरिरहून्
लैला हीर रोमियो लज्जित् तिम्ले कम्मर कस्दा
बिच्छी के डस्लान् बरा तिमीलाई देखिरहून्
ठहरै नै पार्ने तिम्रो मुस्कानले डस्दा ।
(२०५४-८-१५, रातको पौने एघार बजे)
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
