~पुरूषोत्तम ढुङ्गेल~
म एउटा गीतकार प्लस कवि हुँ ।
हैन यसो भनूँ
साथीहरूले कभि कभि कवि कवि पुकार्दा पुकार्दा गरेर साँच्चिकै कवि भएँ कि भन्ने भ्रमात्मक अनुभूतिको अनुभवी हुँ ।
जे होस् सामाजिक् संजालमा म यहि कारण यस्सो कविताजस्तै केहि लेखिटोपल्छु ।
तर आज म तपाइँहरुलाई कथा सुनाउने मुडमा छु।
लौ सुन म भन्छु मेरो राम कहानी
त्यो एक दिनको घाम सयौँ दिनको पानी
सेप्टेम्बर २
अघिल्लो रात मैले ‘लंगडाको साथी’ पढेको कुरा सत्य हो । लैनसिंह वाङ्देलको त्यो पुन्टे उपन्यासले मेरो मन एण्ड तनलाई बडो उद्विग्न बनाइदियो । भारी मन लिएर म त्यो उपन्यासको कुकुरजस्तै गुँडुल्किएको थिएँ मेरो वन एण्ड अन्लि खाटमा ।
खाट एण्ड घाट ।
क्या गज्जबको राइमिङ् वर्ड्सहरू
साला ! के रैछ् र जिन्दगानि रु
खाट देखि घाट सम्मको कहानी !
यस्तै केहि सोच्दा सोच्दै म कसैलाई पनि ‘गुड् नाइट’ विश नगरिइ सुकला भैगएँ ।
बिहान् बिहानै मान्छेहरूको कल्याङमल्याङले म ब्युँझिनु पर्ने भो । म ब्युझिएँ ।
ब्युजिदा म चकित मात्रै हैन् चित पनि खाएँ किनकि म खाटमा हैन घाटमा थिएँ, त्यो पनि चिता नम्बर चारमाथी । म छक्क मात्र हैन हक्क न बक्क भएँ ।
यो रियल हो कि सर्रीयल मलाई खुट्याउन साह्रो पर्यो ।
छेउमै टुक्रुक्क बसेर खुकुरि चुरोट सल्काउदै गरेको घाटेलाई सोधेँ : बाजे म कसरि यहाँ आइपुगेँ ?
घाटे : खोइ कसरि चैँ थाहा पत्तो भएन तर मैले बिहानै देख्दा तिमी यो चिता नम्बर चारमा कुकुर जस्तै गुडुँल्किरहेका थियौ ।
ज्यान तन्काउदै र अनुहार खुम्च्याउदै मैले सोधेँ : कुकुरजस्तै ?
घाटे : कुकुर जस्तै ! ठ्याक्कै लंगडाको कुकुरजस्तै !
मलाई रिंगटा लागेजस्तो भो । वान्तै पो आउला कि भन्ने भो । म जर्याक जुरुक् उठेर चैतको हुरी जस्तै हान्निएँ डेरातिर ।
पछाडि उसको आवाज आएजस्तै लाग्यो
‘यो तिम्रो एक महिनादेखिको दिनचर्या हो’
डेरामा आइपुगेँ ।
ढोका भित्रैबाट ‘लक’ थियो । यो ‘लक’ मलाई बडो ‘ब्याडलक’ फील भएर आयो ।
अब क्यार्नी ?
चुरोट सल्काउने !
चुरोट सल्काएँ र एकलट तानेँ । चुरोटको स्लिम बडि झिर्र गर्यो। चुरोटले भने जस्तो लाग्यो ।
‘हेर् कवि ! तँ मलाई सिध्याउछस्, म तँलाई सिध्याउँछु । हिसाब किताब फच्चे भो ।’
मलाई अन्तिमको त्यो ‘फच्चे’ले छोइहाल्यो ।
मेरो दिमागमा त्यसको राइमिङ वर्ड्स घुम्न थालिहाले ।
फच्चे…सच्चे…कच्चे
तर बच्चे ! मलाई तनाव् अर्कै थ्यो । ढोका भित्रबाट ‘लक’ थियो । भित्र पस्नु पर्ने ।
क्यार्नि होला ?
उपाय सुझेन ।
उठेँ…ढक्ढक्याएँ…खुलेन…बसेँं
उठेँ…ढक्ढक्याएँ…खुलेन…बसेँ
फेरि उठेँ,
यो पटक आफ्नै नाम पुकारेर ढोका ढक्ढक्याएँ
उल्कै भो ! ढोका खुल्यो ।
बडो आनन्द भो ।
भित्र छिरेँ
भित्तामा हेरेँ, बजिया घडिले नौ बजाउदै थियो । डिस्टर्ब गरिन ।
बुक र्याकमा हेरेँ, ‘कर्नाली ब्लुज’ ‘सगरमाथाको गहिराइ’लाई अङ्गालेर निदाइरहेको थियो । ब्युँझाउन मन लागेन ।
टेबलमा हेरेँ, मुला ‘लंगडाको साथी’ मेरो एस्ट्रेमा ढल्केर कुकुरजस्तै गुँडुल्किएको थियो । उठाएर डस्टबिनमा मिल्काउँ कि ? भो छोड्दिीउँ ।
खाटमा..तनक्क तन्किएको तन्नाले के भनेर पट्यायो कुन्नि, मै हुँ भन्ने ब्याङ्केट पनि थपक्क ज्ञानी भएर बसेको छ । मैले यि दुइको माया प्रितिमा बाधा गरेर कुनै किर्ति राख्नु थिएन, तेसैले गरिन । लौ गरिखाओ !
ह्याङ्गरमा : मेरो ‘हरियो स्विटर’ त्यसरि झुण्डिरहेको थियो जसरि झुण्डिएको थियो सुशान्त सिँह राजपुत आफ्नै अपार्टमेन्ट भित्रै । ‘रेस्ट इन् पिस’ भन्दिएँ ।
मलाई लाग्यो, दशैँ तिहारको एक महिनाको बिदापछि आजै फर्कि आएको हुँ, कोठामा ।
अनायासै म साँच्चै के भएको थियो भनि हिजोदेखिका घटनाहरू सम्झिने कोसिस गरेँ । अहँ ! पटक्कै सकिन । यस्तो लाग्यो केहि भएकै थिएन ।
टन्टै साफ भो ।
“मनुष्यलाई टेन्सन भनेको जे कुरा पनि सम्झेर हुने हो । केहि नसम्झिनुस्, आनन्दै हुन्छ ।”
ओशो/सद्गुरू टाइपको फिलोसोफी आयो कि क्याहो म भित्र ? म मख्खै परेँ ।
किचेनमा गएँ, चिया बनाएँ ।
प्राय मेरो दिमागमा राइमिङ् वर्डहरु खाली घरमा छुचुन्द्रा दगुरे जस्तै दगुरिरहेका हुन्छन् ।
अब हेर्नुस् न ! चिया…छिया…दुनियाँ…दिमागमा बज्न थालिहाल्यो ।
दुइ लाइन् लेखिहालेँ ।
जसरि चिनी बिना चिया फिक्का हुन्छ
त्यसरि तिमि बिना दुनियाँ फिक्का हुन्छ
वाह ! क्या दामी चीज आयो ।
दोहोर्याइ दोहोर्याइ पढेँ र आफै ‘मखलेल’ भएँं ।
मखलेल भन्दा मैले खगेन्द्र संग्रौलालाई सम्झेँ । “साँच्चै के गर्दै होलान् सिरुबारी जस्तै सेताम्मे कपाल भएका छुच्चा लेखक संग्रौला ?”
फिलिमतिर बलियो गुन्डालाई लुरे हिरोले ‘ठाउँमै’ हानेर पुर्लुक्कै लडाएजस्तै, साना कदकाँठिका ‘कुन्साङ् काका’ सत्ताका मठाधिशहरूका ‘ठाउँमै’ हिर्काउथे तीखा–तीखा शब्दहरूले ।
आजभोली, उमेरको खोली उँधो बगेपछि होला, ‘चाबेलका चाउरे’ घरबिश्राममा होलान् । लौ जय होस् काकाको ।
खासमा कथामा केहि नयाँ कुरो आएकै छैन, त्यो अलि भरेतिर आउछ ।
त्यसैले यस्सो गफ गरूम् न त, यत्रो लामो दिन काट्नु जो छ, जिउदै छु भनेर आफुलाई ढाँट्नु जो छ ।
ट्याम् पास गरूम् ।।
कोठा बढारेँ, सिनित्त पारेँ ।
कपडा धोएँ, सिनित्त पारेँ ।
दाल भात तरकारी पकाएँ, खाएँ, सिनित्त पारेँ ।
खिच्रीङमिच्रीङ काम गरेँ, जिन्दगी सिनित्त पारेँ ।
खासमा हाम्रो जिन्दगीको र्याक य स्तै खिच्रीङमिच्रीङ कथा, ब्यथाका कितावले भरिएको छ ।
सधै एउटै कन्टेन्ट् । सधै एउटै फर्म । नो थिङ् न्यु ।।
लाइफ कैले ‘मास्टरपिस् एपिक्’ बन्ने हो बरिलइ !!
कहानी सुनाउँछु भनेर गन्थन् सुनायो भन्नुभइरहेको होला, हैन ?
अब क्यार्नि त ?
फिलिम बनाएँ भन्छन्, हेर्न गयो गन्थन् बाहेक केहि छैन ।
कविता लेखेँ भन्छन्, सुन्यो, गन्थन् बाहेक केहि छैन ।
गीत गाएँ भन्छन्, सुन्यो, गन्थन् बाहेक केहि छैन ।
अरे यार ! म चै कौन सा मंगल ग्रहको प्राणी हुँ र ? गन्थन् नगर्न ?
तर धैर्य गर्नुस्, मसँग खास्साको कहानी छ, तँपाइहरूलाई सुनाउन ।
लौ सुन म भन्छु मेरो राम कहानी
त्यो एक दिनको घाम सयौँ दिनको पानी !!
दिनलाई ढल्नु थियो, ढल्दियो !
रातलाई पर्नु थियो, पर्दियो !
कुन्नि कस्लाई सम्झेँ मैले आज अचानक्
आँसुलाई झर्नु थियो, झर्दियो !!
मलाई रातको समय बडो खतरनाक तरिकाले मन पर्छ। रात भन्ने नामै बडो रहस्यमयी छ ।
रातको समयमा नै त हो हामी प्रायजसोको जिउको बिउ रोपिएको ।।
रातको समयमा नै त हो धेरै मानिस खाटबाट घाटमा पुगेको ।।
अब हेर्नुस्,
रातको समयमा मोटरसाइकलको कान बटार्दै छिटो छिटो काममा पुग्नु पर्दैन ।
रातको समयमा जा !! गिर !! भन्दै गिर्नु पर्दैन ।।
रातको समयमा आफ्ना रियालिटिहरूलाइ कुनै आवरणले ढाकिराख्नु पर्दैन ।।
जस्तै हेर्नुस्, ऐले म पुरै निर्वस्त्र छु ।।
जे होस् रात पर्यो ।
मैले रात पर्नुअगावैका सबै नित्यकर्म सिनित्त पारिसकेको हुँदा, रात बडो उज्यालो अनुहार लगाउदै मेरो डेरामा छिर्यो ।
मेरो डेरा, डेरा भित्रको साँघुरो घेरा लाई ग्वाम्लाङ्ग् अङ्गालिदिएर मलाई धन्य बनाईदियो ।
मैले कोठाका बत्तिहरुलाई छुट्टि दिएँ, उनिहरु सुतिगए ।
मोबाइलको घाँटी निर्मम तरिकाले थिचिरहेँ, मोबाइल परमधाम गमन भयो ।
ल्यापटपलाई ब्युझाएँ, उसको तिघ्रा फट्याएँ, अनि एउटा कविता लेखि टोपलेँ ।
माझी औँला
म जन्मिदा मेरा दुबै हातमा गरेर दशवटा औँला थिए !
ती मध्ये
मैले माझी औँला आफ्नै जिन्दगिलाई देखाइ दिएँ !!
मजा आयो !
फेरि पढेँ, झन् मजा आयो !
अब, मलाई मजा नआइकन मेरा पाठकहरुलाई खाक् मजा आउछ त ?
लौ सुन म भन्छु मेरो राम कहानी
त्यो एक दिनको घाम सयौँ दिनको पानी
यो रिङटोन बजेपछि म झस्केँ, किनकि बजेको मेरै मोबाइल थियो । भर्खरै मैले नै घाँटी थिचेर हत्या गरिएको मोबाइल् बज्यो चै कसरि ? चकितै परिगएँ ।
ट्वाँ परेर मोबाइल उठाएँ ।
उता : फलानो नाम गरेको कवि हैन ?
यता : हजुर हो त
उता : तैँले भर्खर ‘माझी औँला’ शिर्षकको कविता लेखिस् हैन ?
यता : हो लेखेँ
उता : त्यस्तो वाहियात कविता लेख्ने अनुमति तँलाई कसले दियो ?
यता : …….
उता : फोन् राख् । मैले तँलाई सजाय दिइसकेको छु । बिचार गरेस् ।
फोन काटियो ।
हैट्, डर लागेजस्तो पो भो ।
ल्यापटपको अधुरो मधुरो प्रकाशमा हेरेँ, मेरा दुबै हातका माझी औँला थिएनन् ।
जिन्दगीमा अलि अलि बचेको सातो यहिँनेर उड्यो ।
अरे यार ! कसैले किन मेरो माझि औँला लैजान पाउछ बिनसित्तिमै ?
मलाई टेन्सन् भयो ।
क्यार्नि ?
चुरोट सल्काउने ।
चुरोटसँग हिसाब फच्चे गर्दै म मेरा अति प्रिय माझी औँलाहरू सम्झेर सोचमग्न शोकमग्न भैगएँ ।
१२ बजेर १७ मिनेट
ढोकामा ढकढक गर्यो
यस्तो राती ?
को हुन सक्छ ? मेरो ढोका ढक्ढ्क्याउने ?
मलाई फेरि डर लाग्ला लाग्ला जस्तो भो ।
ढकढक् गर्न छोड्दैन त !
गएर बिस्तारै ढोका खोलेँ । बाहिर कोही थिएन । अलि पर कोहि छाता ओढेर गैरहेको जस्तै भान भो । यस्तो हिउँदको चकमन्न रातमा पानी नपर्दापनि कोहि किन छाता ओढिहिड्छ ?
ताज्जुब् लाग्यो । आस्चर्य लाग्यो । झट्ट ओलि बा को याद पनि आएजस्तै भो ।
बडो अक्क न बक्क भएर ढोका बन्द गर्नै लागेको थिएँ, एउटा पार्सल् मेरो आँखामा पर्यो ।
पार्सल ? त्यो पनि मेरै नाममा ? एत्ति राति ?
हैट् !! यो मेरो सानो दुनियामा के भैरहेको छ ?
त्यहाँ उप्रान्त हे पाठक बृन्द ! मैले त्यो पार्सल उठाउदा भयाँ, ढोका बन्द गर्दा भयाँ, बत्तिलाई ब्युँझाउदाँ भयाँ अनि बडो यत्नसाथ त्यो पार्सललाई खोल्दा भयाँ ।
पार्सल भित्र एउटा किताब् थियो ।
किताबको कालो छालामा बडो अनौठो नाम् थियो “मृत्युको जन्म”
नाम बडो बिचित्रको थियो, मेरो मौन स्वभाव जस्तै ।
तर पार्सल भित्र अर्को पनि चीज थियो । मैले पार्सल को कपडा खोल्दै…खोल्दै… खोल्दै गएँ ।
म तपाइँहरू जस्तै चकित् परिगएँ
किनकि तपाइँहरूले जे देख्नु भो मैले पनि त्यहि देखेँ ।।
मेरो हातमा रिभल्भर आइपुगेको थ्यो, नाइट् गिफ्ट् को रुपमा ।
‘अ मिस्टिरिअस् मिड नाइट् गिफ्ट्’
यो पैत्तिस वर्षको उमेरसम्म यत्ति उदेकलाग्दो घटना त कहिल्यै घटेको थिएन ।
मध्यरात
रिभल्भर समातेको हात
वाह !! क्या बात् !! क्या बात् !! भन्ने थिएँ यदि कन्डिशन् नर्मल थियो भने ।
जे होस् हातमा रिभल्भर छ ।
अनि किताब चै खोइ ? भन्नु होला ।
अब र्याकभरि किताब पालेर बसेको मनुष्यलाई किताब के कुरा भो र ? बरू केटाकेटि छँदा ‘बन्दुक पड्काइ’ सम्म नखेलेको मेरो हातमा रिभल्भर परेको छ । नयाँ कुरो भो नि त् हजुर् !
किताबको गोलिमार
रिभल्भर हातमा छ, किताबलाई गोलि हान्ने हो र ? क्या फन्टुस् बिचार आयो भनेर एक लट् हाँसे जस्तो लाग्छ । थाहा छैन ।
रिभल्भर हातमा भएको कारणले,
के म खुशि थिएँ ? अहँ !
के म दुखि थेँ ? अहँ !
के म डराएको थिएँ ? अहँ !
के म ओभरकन्फिडेन्ट् भएको थिएँ ? अहँ !
अनि म के भएको थिएँ त ? खै के खै के !
दिमाग कोरोना कहरले ठहरै परेको काठमाण्डुका तमाम् कोठा फ्ल्याट जस्तै खालि खालि खालि थियो ।
बिस्तारै त्यो रिभल्भरलाई राम्ररि हेरेँ ।
कालो वर्णको त्यो जिनिस् मेरो हातमा बडो मज्जाले निदाइरहेको छ । म त्यसलाई सुस्तरि ओछ्यानमा राख्छु अनि हेर्छु ब्युँझिन्छ कि ?
अहँ !! चल्मलाएन ! ढुक्क भयो ।
यसैबीचमा मलाइ लघुशंका जानुपर्ने अवस्था आयो । अब मैले लघुशंका भनेपछि पाठकहरूमा शंका उत्पन्न हुनसक्छ कि, “यो तोरीलाहुरे कथाकारले ट्विस्ट दिने नाममा कथालाई कुन भीरबाट गुल्टाउने भो भनेर”
अरे यार !! लघुशंका गर्नु भनेको पिसाब गर्नु, सुसु गर्नु, मुत्रबिसर्जन गर्नु हो ! क्लियर ??
“शंकाले लंका जलाउँछ”
यो उखान सम्झेपछि मलाई लघुशंका र रावणको सुनैसुनको लंकाको पिक्चर एकैचोटि दिमागमा आयो । हनुमानले लघुशंका गरेर लंका जलाएको हो कि भन्ने भो ! नेपालमा पनि थुप्रै हनुमानहरू छन् रे, कसकसका लंका जलाउने हुन् पत्तो नाइँ । आज म किन यत्ति फन्टुस् भैरहेको छु ? सम्झेर फेरि एक लट हाँसेजस्तो लाग्छ, थाहा छैन ।
शरिरको तल्लो भागमा पुन : असजिलो महशुस भएपछि झ्ल्ल्याँस्स सम्झेँ “हैट् ! पिसाब गर्न जानुपर्ने थियो लघुशंकामा अल्झिएँछु ।” मान्छे यसरि नै हो निःशब्दले अल्झिएर काम् नगर्ने ।
“खासमा जिन्दगी जिएर बिताउनु पर्ने थियो, अल्झिएर बिताइएछ !” फसाद छ हजुर फसाद छ !
बाथरूमतर्फ कदम बढाएँ । फेरि रोकेँ किनकि मेरो मनले रिभल्भरलाई त्यत्तिकै एक्लई ओछ्यानमा छोडेर जान मानेन । रिभल्भर उठाएँ अनि बाथरूमतर्फ प्रस्थान गरेँ । कल्पना गर्नुस् कोइ लेखक भनाउंदो रिभल्भर बोकेर मुत्रबिसर्जन गरिरहेछ । छैन त उदेक ?
फर्केर आएँ । रिभल्भरलाई सुस्तरि ओछ्यानमा सुताइदिएँ र आफु भुइँमा बसेँ । दिमागमा बिचित्रको शुन्यताले राज गरिरहेको छ, त्यसरि त गोरखामा पृथिविनारायण शाहले पनि के राज गरेको थियो होला र!
दिमाग मेरो !
राज शुन्यताको !
कस्तो बिडम्बना ! उफ् !
हाँस उठेजस्तै भो । हाँस्नलाई कुनै समस्या थिएन, हाँसिदिएँ । मध्यरातमा बिनाकारण कोहि यसरि पनि हास्न सक्दोरहेछ भन्ने सम्झेँ, फेरि हाँस् उठ्यो, फेरि हाँसे । हाँस्दाहाँस्दै ऐनामा आँखा पर्यो, ऐनाभित्र कोहि अरु नै हाँसिरहेको थियो । म तर्सेँ ।
“लौ सुन म भन्छु मेरो राम कहानि”
बजिया मोबाइल बज्याबज्यै गर्न थाल्यो । उठाएँ ।
उता : के चाला हो यस्तो ?
एता : कस्तो के चाला ?
उता : आधारातमा, रिभल्भर खाटमा, किताब हातमा लिएर कोहि हाँस्छ ?
एता : ……………………
उता : तेरो त्यो हातमा भएको किताब पढिसिध्याइस् कि नाई ?
एता : छैन ! अब पढ्नेछु !
उता : खासमा नेपाली साहित्य बिग्रेकै भनेको तँ जस्ता लेखक भनाउदा हरूले गर्दा हो ।
एता : मतलब ?
उता : लौ सुन् तँ जस्ता तोरिलाहुरे लेखकहरू पढ्ने अध्ययन गर्ने काममा जिरो छौ । अनि लेख्न, छाप्न, खादा भिर्न, सामाजिक संजालमा हिरो हुन चैँ खुब हत्तार भैहाल्ने हैन ? लक्कुबिनाको धक्कु !
उता : तँ जस्ता लेखक गीतकार कवि भनाउँदाहरूलाई त टुँडिखेलमा भेला पारेर गोलि हान्नु पर्ने हो । ढिच्याँउ !! ढिच्याँउ !! ढिच्याउ !!
उता : तर तँलाई मैले अघि नै सजाय दिइसकेको छु । त्यो पनि मध्यरातमा हाँसेर पुरै ब्रम्हाण्डलाई डिस्टर्ब गरेको खुंखार अभियोगमा । जा आफ्नो सजाय भोगचलन गर ।
फोन काटियो ।
अघि देखि नै म ऐनाअघि थिएँ । मलाई फेरि हाँस् उठेजस्तो भो । हाँसिदिएँ।
ओ माइ गड !! मेरा अगाडिका दुइटा दाँत गायब थिए !
अन्नपुर्ण हिमश्रृङ्खला जस्तै मेरा श्वेतदन्तलहरबाट मेरा दुइटा दाँत हराएका थिए । दाँत गुमाएको म बडो शोकमग्न र सोचमग्न भएँ । “आखिर कहाँ गए मेरा ती दाँतहरू ?”
उहिले पशुपति क्याम्पस पढ्दाताका एउटा किताब पढेको थिएँ, संगितकार अ्म्बर गुरुङ्गको “कहाँ गए ती दिनहरु” याद आयो ।
भर्खरै एउटा फिलिम हेरेको थिएँ “मेरा नाम जोकर”, जसको आधाउधि कपि गरेर नेपालमा पनि एउटा फिलिम “सेल्फि किङ्ग” बनेको थियो । मलाइ त्यै “मेरा नाम जोकर” मा मुकेशको स्वरमा रहेको गीत याद् आयो “जाने कहाँ गए वो दिन !”
मलाई भाउन्न भएर आयो ।
अब त्यो किताब् “मृत्युको जन्म” पढ्नुपर्ने भो । बडो बिचित्रको मनोदशमा म ति किताबका पाना पल्टाउदो भएँ ।
(प्रिय पाठकहरू ! यो मुला कथाकारले तँपाइहरूलाई खूब अल्मल्यायो । त्यसकारण् यो किताब भित्रको कथाहरू सस्वर वाचन गर्न चाहन्छु ।)
नमस्कार, सेवारो, ज्वज्वलोपा, तारेमाम अनि फ्याफुल्ला !!
मेरो नाम मृत्यु।)
अध्याय १ : पुजा प्रतिष्ठान्, हरियो स्वेटर, ‘एट् द एन्ड अफ् युनिभर्स’
यो अधुरो गीतकार, कवि, लेखक, मनुवा तिनताक एक साधिका कन्यासँग भयंकर प्रेममा थियो । यो मनुवालाई मैले पुजा प्रतिष्ठानको बाटो हिँडेको खुब देखेको हुँ । जनवरिको एक साँझ् यसले एउटा हरियो स्विटर प्रेमपुर्बक ग्रहण गरेकै हो । यो मनुवाले “एट द एन्ड अफ् युनिभर्स” मा गएर पिरतिको फल चाखेको पनि हो । मनुवाले एउटा गल्ति गर्यो । प्रेमको बाटो हिड्ने मेसोमा जिन्दगिको मुलबाटो बिर्सियो ।
हेर्नुस् न ! बिडम्बना !! उसको अवैध प्रेममा पुर्णविराम लाग्नु थियो, लागिदियो पनि । त्यसपछि यो मुला मनुवा खुब रोयो । यसले रोएरै होला त्यो साल बागमतिमा पनि बाढि आयो । सारा बाटा बन्द थिए, कहाँ जान सक्थ्यो र यो? त्यसैले अन्तिममा डिप्रेशनमा जाँदो भयो ।
(पृय पाठकहरु म अलि हतारमा छु । मेरो धेरै काम छ । त्यसैले डिटेलमा जान सकिन ।)
अध्याय २ : “डब्बागुल गीत” र अवार्डहरू
दोस्रो अध्यायमा स्वागत छ । जसले जे भनेपनि यो मान्छे प्रतिभाशालि चैं हो, सबैलाइ थाहा पनि छ । यो शब्द उन्न र गीत बुन्न बडो माहिर छ । कवितामा पनि शब्दलाई चिटिक्क सजाउनु पर्छ भन्छ, भुपि शेरचनको जस्तै राइम् खेल्न खोज्छ ।
तर बिडम्बना ! एसका मास्टरपिस गीतहरू कहलिएका संगितकर्मिहरूले “डब्बागुल” बनाइदिएको कुरो त तँपाइहरुले पनि पक्कै सुन्नुभएकै होला । गीत हिट भएर पनि यसको खल्तिमा पुस माघको ठन्डा ले डेरा जमाइरह्यो । बिचरो सोझो मान्छे , संगित क्षेत्रको बाङ्गो बाटो हिँड्न नजानेर पछारिइरह्यो ।
अझ् खास्साको कुरो त, यसले जिन्दगीमा पाएको पहिलो र अन्तिम अवार्ड पनि किनेको हो, अक्षरेपि रू. पन्ध्र हजारमा । त्यो पैसो उसले मसँग सापटि मागेको थियो । ६ महिनापछि तिरेको पनि हो ।
समग्रमा हेर्दा सिर्जनशिल सोझो मनुवा सिर्जनाकै क्षेत्रबाटै नमज्जासँग ठगिएपछि, कहाँ मात्रै गएन र ?
ओशो तपोवन गयो,
विपश्यना गयो,
पशुपति गुह्य्एश्वरि गयो,
कतै जाँदा पार नलागेपछि यो मान्छे डिप्रेशनमा गयो ।
अध्याय ३ कुसु एण्ड ज्ञाबु
यो कथा भन्नु अघि यहि मनुवाले हिन्दिमा लेखेको केहि कुरा यहाँ उद्धृत गर्ने अनुमति चाहन्छु ।
“भोलेभाले है हम्, सिधेसाधे हैं हम्
शायद इसलिए अकल के आधे हैं हम्
खुदको शतरंजका खिलाडि समझ्ते हैँ
असलमे शतरंजके प्यादे हैँ हम् !!”
यो उसले आफ्नै बारेमा बडो दिक्क मानेर लेखेको थियो । खासमा यो मनुवाका दुई थान हितैषि मनुवागण् थिय्ए, राहु र केतु जस्तै, कुसु एण्ड ज्ञाबु । यि दुइथान मनुवाले यो एक थान मनुवालाई खुब माया गरे । ‘तिम्रा समस्या हाम्रा हुन् भन्दिए’ । पानीमा चिनि घोलिएजस्तै यो मनुवा ती दुई मनुवाहरूसँग खुब घुलियो । घरब्यवहारको गाडिमा पेट्रोल यिनै हितैषि मनुवाहरुको पेट्रोल पम्पबाट हाल्ने निधो गर्यो।
मुस्तांगे स्याउजस्तै सरल सरस यो मनुवा लीलबहादुर क्षेत्रीको उपन्यास ‘बसाँइ’ की ’झुमा’ जस्तै सोझो यि दुइ रिकुटेहरूको मयाँपिरिममा पर्दो भयो । त्यतिमात्र कहाँ हो र ! यो मनुवाका सोझो परिवारले पनि तिनै रिकुटेहरूलाई भर गर्दो भयो । यो दुनियाँ तेत्ति खराब चैँ हैन रैछ भन्ने निष्ष्कर्षमा पुगि यो मानव मखलेल हुन पुग्दो भयो ।
बिडम्बना!!
गीतझैँ जिन्नगि हुन्न रैछ बरिलै !!
मुन्छे त्यसै रुन्न रैछ !!लइ बरिलै !!
ऊ आफैले निर्माण गरेको सातौँ आस्मानबाट यथार्थको भुइँमा बजारियो, किनकि दुइ थान मनुवाहरु एक दिन मित्रताको आकाशबाट ‘गुडबाइ’ नभनि तारा झैँ बिलाइ गए । उसको सुन्दर सपना ‘गोपिक्याँच’ भयो । ऊ भित्रको सोझो मान्छे नरम्ररि चर्कियो । कलेज र युनिभर्सिटिका तमाम जाँच टप्दै हिँडेको यो मनुवा मान्छे पहिचान गर्ने जाँचमा पुल्टुन्ङ्वाजि खायो ।
उसले ’आफुलाई’
‘आफ्नो मनलाई’
‘सोझोपनलाई’
‘विश्वासका निर्यणहरूलाई’ पटक–पटक माझि औँला देखाउदै अश्लिल् गालि गर्यो, धिक्कार्यो, थुक्यो ।
यो पटक ऊ कतै गएन ।
बरू एक बिहान उसले आफ्नो मनको हत्या गर्यो, विरिङ् खोलामा लगेर आफ्नो मनलाई दागबत्ति दियो, कृयाकर्म पनि सिध्यायो ।
यसरि यो मान्छे एउटा ‘खुंखार पाषाण मानव’ मा रूपान्तरित भयो ।
यसरि कथा सक्किएको जानकारि गराउँछु ।। धन्यवाद् !!
बडो झ्याउ भो।
यो नाथे किताबले मेरो बेइज्जत गरिदियो ।
मैले बडो जतनसाथ लुकाइराखेका ‘जिन्दगिका रहस्यहरुलाई’ एसले घाममा ‘बिस्कुन’ सुकाएझैँ सुकाइदियो ।
सम्झनाको साम्राज्यबाट ‘आजिवन निर्वासनमा’ पठाइएका पात्रहरूलाई यो मुलाले ‘जोरघडा’ राखेर पुन स्वागत गरिदियो ।
‘हुनुपर्ने भएन नहुनुपर्ने भो
अब पथ्थरले नै रूनु पर्ने भो’
बडो झ्याउ भो !
अब क्यार्नि ?
चुरोट सल्काउने !
चुपचाप चुरोट सल्काएँ । मेरो मनोदशा देखेर चुरोटले पनि मलाई चुपचाप तानिरह्यो र धुवाँ बनाएर उडाइरह्यो । मलाइ जिवन दर्शनका कुनै क्याप्सुल् खुवाएन । समग्रमा भनूँ “डिस्टर्ब् गरेन ।”
कुखुरा बासेको जस्तो लाग्यो ।
झ्याल खोलिदिएँ, बिहान हाँसेको जस्तो लाग्यो ।
चिसो बतास “म आउन सक्छु ?” नभनिकन मेरो कोठाभित्र छिर्यो ।
मन्दिरमा कसैले घन्टि बजाएछ्, मेरो मनैसम्म आएर गुन्जियो ।
अल्लि राहत भयो ।
सेप्टेम्बर ३
उठेँ, बिछ्यौना मिलाएँ ।
रिभल्भर उसैगरि निदाइरहेको थियो, जसरि निदाउछन् मुर्दाहरू, चितामाथि, चीरनिन्द्रामा । ‘डिस्टर्ब्’ गरिन ।
किचेनमा गएँ ।
ग्याँस सिलिन्डर र स्टोभलाई ब्युझाएँ ।
पानी तताएँ ।
कागतिको पेटमा निचोरेँ, अ्मीलो बान्ता गर्यो जस्लाई पानीमा मिसाएर पिएँ ।
बडो बिचित्रको शान्ति महशुस हुदैछ पृय पाठकहरू ।
“मोहको गुलियो महमा डुबी म एक मख्खि हुँ मर्दै गरेको”
आफ्नै रचनामा रहेको भजन् गुन् गुनाएँ । बडो दिब्य फिल् भो ।
मलाई एकदम अनौठो संग हतार जस्तो महशुस भैरहेको थियो । एस्तो लाग्दैथ्यो कि “जिन्दगिको गाडि छुट्नै लागेको छ, म प्यासेन्जर अझै घरमै अल्झिएको छु ।”
हतार–हतार खाना पकाएँ । दाल फ्राइ बनाएँ । गोलभेडा र धनियाँको चटनी तयार गरेँ । बडो स्वादिलो लाग्यो, कपाकप् खाएँ ।
हतार–हतार ल्यापटप् खोलेँ । युट्युबलाई केहि नसोधि छिरेँ र टाइप गरेँ
How to use a revolver ?
कृश बेकर स्कृनमा देखिदा भए । लक्कि गनर डट कम मार्फत उनले मलाई रिभल्भर चलाउने शिक्षा दिक्षा प्रदान गरे ।
एकै चोटिमा ‘भेजा’ मा घुसेन । पटक–पटक हेरेँ ।
अनायास मलाई किन हो किन रिभल्भर ब्युँझिएजस्तै भान भो ।
लौ त ! त्यो कालोवर्णको जिनिस त ब्युँझिएछ ।
म : अभिवादन् प्रिय हतियार ज्यु !
ऊ :अभिवादन् प्रिय कवि, गीतकार, गजलकार, कथाकार, कलाकार ज्यु ! म जिन्दगिमा यत्ति मस्तसँग कहिले पनि निदाएको थिइन । तपाँइको बेड बडो तिलस्मि रहेछ ।
म : धन्यवाद । तपाईँ साँच्चिकै प्यारो हुनुहुन्छ ।
यसरि हामीबीच गफगाफ भयो । मेरो कुराले ऊ फ्रेस भैगयो । बिस्तारै उसको र मेरो मायापिर्ति गाँसियो र झ्याङ्गियो ।
उसले मसँग सत्रवटा सेल्फि खिच्ने इच्छा जाहेर गर्यो ।
मैले उसको इच्छा पुरा गरिदिएँ ।
फेरि उसले मेरो र उसको तस्बिर फेसबुकमा अपलोड् गर्ने अर्को इच्छा जाहेर गर्यो ।
मैले मेरो फेसबुक खोलेर अपलोड गर्न ठिक्क पारेँ।
क्याप्सन त चाहियो, क्यार्नि ?
क्याप्सन उसैले फुरायो “मृत्युको जन्म”
म जिन्दगिमा अन्तिम चोटि नराम्ररि झस्केँ ।
“मृत्युको जन्म”
मलाई बडो अ मंगल जस्तै केहि महशुस भयो । मैले हत्तपत्त त्यो किताब पल्टाएँ ।
अपसोच सारा कथाहरु गायब थिए, जसरि मेरा माझी औँला र अगाडिका दुइटा दाँतहरु गायब भएका थिए ।
पानाहरू सफेद एवम् खाली, खाली, खाली थिए, मानौ ती पानाहरू कुनै तिलस्मि कथाहरू जुगौँ देखि पर्खेर बसेका छन् ।
मलाई बडो तनाव् भो ।
“लौ सुन म भन्छु मेरो राम कहानी”
मलाई आफ्नै मोबाइलको रिङटोन देखि पहिलोचोटि डर् लाग्यो । उठाएँ ।
उता : अब त मलाई चिनिस् होला नि ! हैन?
एता : म अझै बिलखबन्दमा छु हजुर !
उता : त्यसो भए सुन्, म त्यहि हुँ, जसले सजायस्वरूप तेरो माझि औँला र अगाडिका दुई दाँतहरू छिनेको थिएँ ।
अनि म त्यहि हुँ, जसले तँलाई उपहारस्वरुप् “मिडनाइट् गिफ्ट्“ छोडेको थिएँ । अनि म त्यहि हुँ, जसले तेरो जिन्दगिको ‘रहस्यमयि कथा’ सस्वर वाचन गरेको थिएँ । अब त पक्कै चिनिस् होला ।
एता : तपाईँलाई सशरिर हेर्ने अन्तिम इच्छा छ मेरो ।
उता : ठिक छ तेरो इच्छा पुरा हुनेछ । त्यो भन्दा पहिला एउटा काम सिध्याउन बाँकि छ तैँले ।
एता : के काम् ?
उत : तैँले ती तमाम् फोटाहरु फेसबुकमा अपलोड गर्न मात्रै बाँकि छ ।
फोन काटियो ।
म ल्यापटपतिर फर्केँ र अपलोड क्याच्च थिचेँ ।
रिभल्भर टिपेँ र म अघिकै अवस्थामा फर्किएँ ।
ऊ ठिंग मेरो सामु उभिएको थियो । मेरो जस्तै उसको पनि कपाल खुइलिएको थियो ।
ठ्याक्कै पाँच फुट तीन इन्च अग्लो उसले त्यहि हरियो स्वेटर धारण गरेको थियो । म अचम्ममाथि अचम्ममा चैँ त्यतिखेर परेँ, जब देखेँ उसको हातमा त्यहि रिभल्भर थियो जुन् मेरो हातमा पनि थियो ।
उसले मलाई मेरो सदाबहार गीत बजाउने आदेश दियो । मैले आदेशको पालना गरेँ ।
उसले घडितिर हेर्दै समयलाई रोकिन आदेश दियो । समय ठ्याक्कै १२ बजेर १७ मिनेटमा रोकियो ।
फरक यत्ति थियो कि यो दिउँसोको समय थियो ।
उसले मेरो आँखिभौबीचको भुभागलाई केन्द्र बनाएर रिभल्भर ताक्यो ।
मैले नि ठिक् त्यसै गरेर रिभल्भर ऊ तिर सोझ्याएँ ।
उसले ट्रीगर दबायो ।
मैले ट्रीगर दबाएँ ।
त्यसपछि म निदाएछु ।
ब्युँझिदा आफुलाई चिता नम्बर चार माथि फेला पारेँ ।
हत्तपत्त उठेँ र चैतको हुरिझैँ हान्निएर म मेरो डेरामा आइपुगेँ ।
ढोका भित्रैबाट ‘लक’ थियो, आफ्नै नाम पुकारेर खोलेँ । भित्र छिरेँ ।
एउटा ताजा बुके मेरो ओछ्यानमा थियो जसको साथमा एउटा शुभकामना पत्र पनि बिराजमान थियो ।
ठ्याक्कै मेरै जस्ता सुन्दर बान्कि परेका अक्षरहरूमा लेखिएको थियो
“पृय जिन्दगि !! नयाँ यात्राको लागि शुभकामना छ ।”
(स्रोत : रारापाटी डट कम )
