~विमला तुम्खेवा~
तिम्रो स्पर्श
कैयौं वर्षदेखि यहीँ कतै मभित्र अल्झिरहेछ
र, अल्झिरहेछ
त्यतिबेलै सुकिजानुपर्ने यो आँसुको मुहान
मसँग
झरीमा रुझेर हतार गर्दै
भीड पन्छाउँदै तिमीसम्म आउने
त्यो चाह छैन
सँगै,
आकाश नियाल्नु, प्रेमको कुरा गर्नु केही छैन
तर,
किन दोहोरिन्छ अतृप्त चाहना
किन बिर्सिनसक्नु ती क्षणहरुले पछ्याइरहन्छन्
सायद, अल्झिएर अतीतहरुमा बाँच्नु जीवन हो ।
(स्रोत : संस्मरण एउटा बूढो रुखको’ संग्रहबाट सभार)
