~कृष्ण शर्मा सुमु~
फुटेका काँचका चुरा हुँ
थुकेको थुकको छिटा
न सम्झ अब भो मलाई
टुटेको साथको विदा।
न बोलाउ मलाई गाजलु
नभन भो अब मायालु
बाटो फरकफरक बनायो
गोरेटो अब मलाई न देखाउ।
लडेर अब उठे म
सासाना पत्थर नदेखाउ
पाइला म आफै चाल्छु
जिन्दगी पहाड न बताउ।
बाटो आफै खोज्यौ,
हिँड्नु पनि सक्यौं
भत्किए जस्तो न सोच
बलियो हुनू अब सिकायौ।
नरम मलाई नसोच
गरम भए अब न खोज
तातो रिस होईन है
छुच्चा भनी न घोच।
आकाशे सपना नदेखाउ,
धर्तीमा म अब खुसी छु,
लडेर उठेको शरीर हो
माथि माथि नदेखाउ।
सपना भत्किएको छैन
विपना अझै जिउँदै छ
मरेको जस्तै न खोज
सपना जोडनु अझै छ।
हारेको जुवाडे हुँ म
हार अझै मान्दैन
प्रत्येक हार हार्नु
खेल्नु अझै छोडदिन।
हुरिले लाछेको फुल हुँ,
गमलामा पनि फुलिदिन्छु,
चिन्ता नगर है अझै
ढुङ्गा भित्र पनि हाँसिदिन्छु।
कोठर अझै छुईन
दिल भित्र छ मेरो
रुनु पो सकिन त
आँसु किन झरेनरु
मानिसको यो चोला
फेरि फेरि आउदैन
बोलिको बाण न छोड
प्रत्येक मिनटमा न मार।
खुसीको फुल रोप्नु देउ
मेरो दिलको बारीमा
कोपिलामा न टिप्नु,
कोमल हृदयको बारीमा।
परेको पानी उठाउनु
अँजुली अघि राखेको छु,
साथ न दिए केही छैन
पछिबाट लात न दिनु।
दिलको सानू घरमा
छुराहरु न रोप
सक्छौ दाग मेटाउ
चोटको भारी न बोकाउ।
आसुको कथा न दिनु
भेट भए हाँसी दिनु
साथ नभए के भयो त
सबैलाई खोट नदिनु।
जीवन सिक्ने मैदान हो
यात्रा सिकाउने बाटो
जतिसक्दो आफै सिक्नु
गलती अरुमा न थोप्नु।
हिँडनु पर्छ जीवन यात्रामा
हिँडनेको चोट लाग्छ है,
बसी बसी बाटो हेर्नेको
लेउ मात्र अब लाग्छ है।
दुख कसलाई छैन है
सुख कसलाई पुगे छ,
भनिदेउ न ए हावा हो
मर्नु कसलाई छैन होरु
हार खानु हुँदैन
जीत कसैको पेवा होईन
ऐनाले पनि सिकाउछ
रुनु पनि सधैं ठिक होईन।
(स्रोत : कम्युनिष्ट अन्लाईन डट कम)
