~निर्मलमणि अधिकारी ‘आयोदधौम्य’~
न्याउली चरी किन रुन्छेस् नरो कठैबरी
प्रेममय भयो संसार बुझ्दिनस् हँ चरी
अझैसम्म विरहनै सम्झिबस्छे मोरी
माया गाँस्न आइसकी एउटी मनकी गोरी ।
गीत गाउन किन बिसर्िस् कोइली रनबन
यस्तो सुखद् बेला बीच नखुम्च्यान मन
काफल पाक्यो चरी अब काफल पाक्यो भन
हाम्रो मन एउटै भयो दुइटा फगत् तन ।
जुरेली त गुँड भित्र एक्लै किन बस्छेस्
बाहिर वहार नडुलेर किन गुँड पस्छेस्
अरिङ्गाल्नी किन खिल अरुलाई धस्छेस्
इष्र्या गर्दै हाम्रो प्रीत कति दिन बस्छेस् ।
मैना चरी िपंजडामा रुङ्छेस् किन आज
लज्जावती सधैंभन्दा बढि मान्छेस् लाज
शिकार गर्न छाडिदे न निठुरी ए बाज
बरु माया बसा्रइदे नाच् न मिलाई साज ।
पुछिदेऊ साथी संगी नजरका आँसू जित
मलाई माया गर्छिन् उनी होऊ खुशी अित
संसारमा बनोस् सबको माया गर्ने मित
माया प्रेम गर्दै बितोस् जीवन नहोस् खति ॥
(२०५४।८।२३ सोमवार रातको १०ः३० बजे रचिएको गीतिभाव)
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
