~देव गुरुङ~
हाँस्दै बोल्दै दुइ मुटु वीच खोई कहिले देखि ,
गहिरो माया वसि सकेछ थाहै भएन मलाई ।
झट्टै हेर्दा वगैचामा फुल मात्रै देखे ,
काँढा पनि हुदो रहेछ थाहै भएन मलाई ।
ठड्याईसके थिए मैले सपनाको महल ,
सपना त सपना नै हुन्छ यादै भएन मलाई ।
समाज नामको धमिरोले हाम्रो प्रेमको डोरी ,
शनै शनै काटि दिएछ थाहै भएन मलाई ।
अभावले चाट्यो अनि कति वेदनाले पोल्यो ,
जिन्दगीले ढाँट्यो कसरी विश्वासै भएन मलाई ।
आफ्नै भाग्य खोटो रहेछ दोष कसैको छैन ,
मनपर्ने लाई वेहोर्ने त भाग्यै भएन मलाई ।
थाकि सके मन मेरो घाउ सिउदा सिउदै ,
हृदय नै फाट्यो कति यादै भएन मलाई ।
आँट गरेर ठूलै दाउमा जुवा खेले मैले ,
जिन्दगी नै हारे पछि होसै भएन मलाई ।
-हङकङ
June 26, 2006
