~दिपेन्द्र सिंखडा~
छन्द : शार्दुलविक्रीडित
ओर्लंदा धर्तीमा रोयाँ बाल: च्याँ च्याँ, देखेर काल: याँहा
हाँसी हाँसी धाई लिन्थीन हातमा, मुस्कुराँउथिन् आमा
जन्मदै काल: त्यो ढुकेर बसेको, दैलोमै थ्यो घरको
पठाँउन्न कृष्णै पनि नर याँहा, उपार्जन बिनाको ।।१।।
भौतिकऐश्वर्य र दम्भ शक्तिको, छोड होडै पनि यो
भन्दैन कालै: धनी र गरीब यो, राख्छ हिसाव सप्को
हान्दैन आँफु खुसि काल: पनि त्यो, नली मत पर्भूको
गर्नु सबैले पुण्यकृति जगमा, हुन्छ भलो मान्छेको ।।२।।
जन्मदै देखिको संगी काल: जन्को, बुझ्द छ भावै पनि
पर्भूको इच्छा बिपरित यसले, लिन्न केहि मान्छेको
यो जन्म जगत लिला अवतार, हुन् अधिन पर्भूकै
उपार्जन सकियो यो शरीरको, लान्छन आत्मा आँफै ।।३।।
भौतिकजगतै पनि अधिनस्त, यो सत्ता हो पर्भूकै
लुकाई लुकाई पठाँउछन् काल:, सक्दैन छेक्न कोहि
भाव भङ्गी रुप रङ्ग अनेक यी, लिइ घुम्दछ काल:
उपार्जन सकियो भनि जनको, जान्छ फिर्ता लिएर ।।४।।
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘Kritisangraha@gmail.com‘ मा पठाईएको । )
