~केदार श्रेष्ठ~
ओइलाएको सूर्य
दिनभरिको थकाइले
क्षितिज पर-परको सागरमा
जब बिलाउँछ
तब झ्याँउकिरीको
झन्झटिलो अवाजसँगै
जंगलतिरबाट निस्कन्छन्
हाप्सीला,
स्याल,
र
ब्वाँसाहरु
रात हाम्रै त हो नि भन्दै,
दुधकटुवा साँझ
कालरात्रिको आगमनसँगै
तरुनी हुन्छे
र आफूतिर सबैलाई
आकषिर्त गर्न भरमग्दुर
प्रयासरत रहिरहन्छे
बालक सूर्यको जन्म नहुन्जेल,
त्यही
वयस्क रातको आडभरोसामा
हाप्सीला,
स्याल,
र ब्वाँसाहरु
निरीह प्राणीहरुको
निर्मम हत्या गरेर
आफ्नो पेट भर्दै
राम राज्य,
मोजमस्ती गरिरहेका हुन्छन्
पूर्वको क्षितिज नउघ्रुन्जेल,
मिर्मिरे नहुन्जेल,
बिहान नहुन्जेल,
सूर्य नउदाउन्जेल ।
