~सुदर्शनविक्रम राणा~
सुखमा साथ थिएँ,
टाढा भएँ पीरमा ।
ग्लानी हुन्छ आफैलाई,
गुहार दिन नसक्दा ।
घरी घरी ब्युँझन्छु,
निदबाट राति ।
जसै तिम्रो याद आउँछ,
चस्कन्छ यो छाती ।
रमिते बनि हेर्नु पर्यो,
तिम्रो चोटलाई ।
दुखमा साथ दिन सकिन,
धिक्कार्छु आफैलाई ।
भतभती चहर्याउँछ,
पश्चातापको घाउ ।
हालतले बाँधी दियो,
मेरो हात पाउ ।
लाचार बनि हेर्नु पर्यो,
तिम्रो आँशुलाई ।
दुखमा साथ दिन सकिन,
धिक्कार्छु आफैलाई ।
– 2008-11-11
