~बैरागी जेठा~
तिन दसक देखी
आजसम्म कबिता लेखिरहेछु
विस्मित भएर कहिलेयै लेखिन
म फैलिएको देखेर
उसले
मलाइ सिफलको रुखमा
उदोमुन्टो लगाएर झुन्दायीदियो
चारै तिर बाट
म माथि आक्रमण गरिरहेछन
धेरै कबिता लेखनु पर्ने बेला
एउता बाजले
नराम्रो संग ठुंगो
म आफनै काममा ब्यस्त भएको बेला
मेरो टाउकोमा
ढुंगा प्रहार गर्यो
घाइते बनाउन
ऊ
मेरो घरमै आएको छैन
कसरी मेरो अनुसन्धान गर्यो
उसको किताब हेरेर
तिन बल्दयंग खाए
जसलाई म प्रति दया छैन
मेरो सिष्टाचार कसरि गर्न सक्क्छ
म दर्सन मा विश्वास गर्ने मान्छे
मेरो मुटुले
कसरी पत्याउने
उसले मलाइ कसरी गोडयो
खिन्न अनुभब गरे
केहि मान्छे दंग थिए
उसको सैलिमा तरर तालि बजाए
मेरा कामहरुमा
म निकै ब्यस्त थिए
सिल्लीहरु मलाइ झम्ती रहेका थिए
भर्खरमात्र पसेका मुसाहरुले
मालेमा कुरा गर्दा
चित्त दुख्यो मेरो
सोचे गम्भीर भएर
होशियारिपुर्बक अघि बद्नेछु
मैले दिएको पुस्तक बाट सारेर
ऊ अन्बेस्क बनिरहेछ
मलाई लाज लागो
घनता घर निर मुख छोपे
सबै केटाहरु
मेरो अगाडी धुवाझई उडिरहे
म आफनै ताल मा दगुरिर्हे
उसले दिएको दुखः हरु
सहदै
ति मान्छे हरुलाई भने
अझै कसको गल्ति हो
अन्बेसंन गर
काठमाडौं
