~प्रदीप चापागाईं~
लास
मुर्दा
गयो,बित्यो
सकियो
कानेखुसीहरु
एक हुल
सयौं आँखाहरु
फूलका गुच्छाहरु
अनि अबिर
गोबर,अनी लिपिएको भुईँ
चित्कार अनि रोदन
सम्झनाहरु
यस्तै माहोलबिच
सेतो कात्रोभित्र
चिर निद्रामा निदाएको
एउटा प्राणी
म !!
एकनाले बाँस
घाटको पर्खाई
चिता
आगो
ब्रम्हनाल
चिसो बतास
खोलाको सुसेली
अनि
राप रापमा जलेर
केही क्षणमै
खरानी हुने
सजिवता सकिएको
एउटा वस्तु
म !!
आकाश
हजारौं मान्छेहरुका
हजारौं अड्कलहरु
स्वर्ग, नर्क
त्यै एउटै थलो
चन्द्रमा
सुर्य
ग्रह
अनि ताराहरु
वायुमण्डल
सबैको घर
त्यही घरको बाटो हुँदै
अनन्त यात्रामा निस्किएको
एउटा शान्त यात्री
म !!
अनि
एउटा अनुत्तरित प्रश्न
यो एउटा घटना
अन्त्य,कि सुरुवात ? ?
