~गणेश राई~
धिक्कार छ
म बाँच्नुको निरन्तरता
यही धरतीमा
जहाँ चुँडियो गुलावजस्तो सुन्दर आय्लान
मेरो मुटुको फूलबारिबाट
धिक्कार होस्
यही संसारसित
कुनै चिज मैले माग्नु
जसले चुड्यो
मेरो हतकेलाबाट
मेरो प्रिय गालिब
पुरिन चाहन्छु
म अब्दुल्ला कुर्दिस
काबोनि चिहानमा
जहाँ पुरिएका छन्
मेरा जीवनका अभिन्न सत्य
ओठभरि मुस्कानको गुलाव फक्राउने
मेरो अवोध अयलान
मलाई व्युझाउँने भालेको पहिलो डाँक थियो
के गल्ति थियो
त्यो बालकको
र लियौं नौनिजस्तो उसको जीवन
म मर्न चाहन्छु उनिहरुसितै
चाहिएन मलाई यो पृथ्वीको
एक पाइला पनि वर्जित यात्रा
पालमाइराको सभ्यताभन्दा
मेरो गालिव महान सभ्यता
खेल्ने मेरो साथि थियो
के भुल भयो उसको
र लुट्यौं उसको पुतलीजस्तो ज्यान
मेरा जून तारा
अयलान र गालिव
रहेनन् अब यो दुष्ट धरतीमा
को सित खेल्नु फगत म एक्लो
हे अल्लाह !
के बिराएँ मैले
र खास्यौं तिमीले
मेरो जीवनबाट धड्कन
कति अभागि म अब्दुल्ला कुर्दिस
न मर्न सकेँ
मेरी रेहानको चिहानमा
न बाँच्न सकेँ
उनको आँखाको मायामा ।
