~प्रमोद धिताल~
आँधि हुरीसँग खेल्दा खेल्दै
हिम तुषारो र शीतहरु झेल्दै
टाकुरामा फुलेको रातो गुराँस
जति श्रद्धाञ्जली चढाएपनि कहिल्यै नसकिने
आस्थाको एउटा नित्य प्रकाश !
श्वास प्रश्वासहरुले
आजादी गीत गाइरहे
यातनाका पलहरुले
संकल्पको हतियार उठाइरहे
पागल मूर्खतादेखि पराजीत हुँदै
जल्लादहरु हरपल मरिरहे
तिम्रा हर शव्दहरुले
तानाशाहरुको आशन हल्लाइरहे ।
प्रिय कवि !
तिमीले जीवनको
साँचो परिभाषा सिकाएर गयौ
हामीलाई गन्तव्यको नौलो
अर्थ देखाएर गयौ
हाम्रा हातहरुमा कहिल्यै ननिभ्ने
ज्योती थमाएर गयौ
– दाङ
(स्रोत : शब्दशिखा डट कम)
