~डा. संगीता स्वेच्छा~
अनिंदो रात बोकेको आँखा
अनि,
पर्खाइमा थकित मन
तर्क र वितर्क बीच
भलाकुसारी गर्छन् ।
सहमतिको बिन्दुमा पुग्न
सकेनन् सायद ।
असमञ्जसमा छन्
सम्झौताको मझधारमा
अल्झिएका छन् ।
लामो सुस्केरा सहित
चीर निन्द्रामा जाने रहरमा
यि दुबैलार्इ
उठ्ने जाँगर लाग्दैन ।
किनकि, रहरहरू आशा बन्छन्
आशाहरू सुनौलो सपना
अनि, सपनाहरू त
केवल सपना नै हुन् ।
बिउँझेपछि
मात्र पीडाहरूको
भग्नावशेष बन्छन् ।
– बेलायत
(स्रोत : समकालीन साहित्य डट कम)
