~सदानन्द अभागी~
जिन्दगी छोटो ठाने जिउने रहर भयो मेरो
घटना जति घटे घटुन् बाँच्ने ठहर भयो मेरो
खडेरीले जति चुसेचुसोस् ओइल्याउने भा’छु
आखिर पर्दा खडेरी नै सिञ्चित नहर भयो मेरो
विषाक्त यो मघुशाला सहज पिउन सक्ने भएँ
गोमन सर्पदंश सुधासरि जहर भयो मेरो
म आकाश चुम्ने भावानाका उचाइमा पुग्दा
पृथ्वीलाई यसै छाडौं चन्द्रमा नै सहर भयो मेरो
अब सकल कर्म मानव धर्म म मान्न थालें
शिवजीलाई मात्र हैन पूज्य त बहर भयो मेरो
सदानन्द अभागीको समभोग–समाधि गजलसङ्ग्रहबाट
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘Kritisangraha@gmail.com‘ मा पठाईएको । )
