कविता : डाँडाबाट

~बिमल गुरुङ~bimal-gurung

सलाईको कांटी बलिरहेको छ
मध्यरातको डाँडामा
आँखाहरु
चन्द्रमामा अल्झन रमाउँछन्
आँखाहरु धरहरामा चढेर
रमिता हेरिरहेछन्
पहिरो गयो
सलाईको काँटी निभ्यो !
डाँडाबाट
सलाईको
काँटी निभ्यो !
तर
खुशी नमनाओ !
आँखाहरु खुशी नमनाओ !
देखेनौ?
पहाडमा फेरि
अर्को
सलाईको काँटी सल्केको ।

(०४५/३/५)

(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)

This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.