~तारा पराजुली~
अँध्यारोको आदिम जङ्गलबाट
निस्कनै लागेको छ घाम
अब एकै छिनपछि
म्याद सकिने छ सदस्यतापत्रको
काटिने छ फाइलको एउटा अङ्क
र झिकिने छ सधैंका लागि त्यहाँबाट मेरो नाम।
बेफुर्सद छ समय समय यसबेला
उज्यालोको काखमा खेलिरहेछन् घरका अवयव
कौसी आँगन र बार्दली सिँगारिएका छन्
कागजका नाटकीय लवजले
मौन छन् मैले रोपेका अजम्बरी फुलहरु
रङ्गीन घडा संगै प्रवेशमार्गमा विराजमान छ डेकोरेटर गेट
अनाम हावासँगै फरफराइरहेको छ रहस्यमय व्यानर
लेखिएको छ शुभविवाह(द्दण्ठद्द।
शहरको कुनै डिपार्टमेन्ट स्टोरमा
विज्ञापनका लागि राखिएको जिनिस झैँ
अनावश्यक सिँगारिएका छन् तमाम अवयबहरु
शृङ्गारको सगरमाथाले किचिएकी छु म
आरोग्य अनुष्ठान भइरहेको छ मेरा सामु।
यस अनुष्ठानमा मुर्खहरुले पनि पढाईरहेछन् मलाई
इतिहासै नहुनेले इतिहास घोकाए
घरभित्र चुलाका नित्री गीत सुनाए
घर बाहिरको त्रासदी सुनाए
सियोको टुप्पोमा निदाएर
ढुक्कसँग सपना देख्न भने
संस्कारको मैलो मजेत्रो ओढाएर
उद्गारका पृष्ठ पृष्ठ घोकाएर
तर्नै पर्ने जीवनको साँघुरी देखाए
मैले ताप्दै गरेको करेसाको शीतल
ममताले जोगाएका गुलाबका पत्रहरु
रहरले छरेका प्रेमका गीत
दुस्खले जिलाएको सपनाको वारि
मैले छाडेका मधुर वाणी
सबै सबै बिर्सन विस्मृतिको भूगोल दिए।
बिदाको बेला मन दर्हो बनाउन केही अ्मुक शव्द दिए
हेरें बाबुको अनुहार
आँखाबाट बग्दै झरेको कुलेसो
आमाका अनुहारमा लस्करै हिंडेको देखें
हुलका हुल स्नेहका बरियात
चिसा हातहरुले
आँखाबाट झरेका बलेसी पुछ्दै थिए बहिनीहरु।
यी सबै दृश्यहरु घाँटीमै अड्किएर रोइरहें म
मेरा ओठबाट झरेका दुस्खका गीत सुनेर
न चराहरु चिर्विराउन छाडे
तालमा खसेका आँसुका थोपाहरुले
न कुनै तरङ्ग उठाए
फेरिएन पानीको रङ्ग
निर्वासित पैतालाले बालुवामा कुनै सङ्गीत सुनाएनन्
बगिरह्यो पानी
आफ्नै सुरमा चलिरह्यो हावा
पौडी रह्यो शून्यमा कपास जस्तो सपना।
हिंडिरह्यो घाम आफ्नै छाया खेलाउंदै
जब पुगें जीवनको दोस्रो बन्दरगाह
छाडियो पा।।।।।रि।।।।।।। कतै सनातन पृथ्वी
छाडिएयो एउटा सुन्दर अतित।
अब म निर्देशित लवजमा हुनेछु
मलाई केही क्षण सहरीकरण गरेर
आफू निर्वासित भएको छ
भर्खरै एउटा बेहुली घाम।
– तारा पराजुली,मोरङ
