~बिनोद खड्का~
प्रभातको फेरोसंगै
पूर्वी आकाशले लाली लाउँदा
पंक्षीहरुको गीतसंगै
पधेर्नीहरुको हल्ला छाउँदा
गाँउ मेरो रमाउँछ
गाँउ मेरो नाचिदिन्छ ।
जातोको घ्वार घ्वारसंगै
भाउजूले गीत गुनगुनाउँदा
ढिकीको ढिक्लिक ढिक्लिकसंगै
आमोईले मकै चपाउँदा
घर नै मेरो रमाई दिन्छ
गाँउ नै मेरो नाचिदिन्छ ।
हुक्काको टवार टवारसंगै
हजुरबाको आदेश झर्दा
ठेकीको ढवार ढवारसंगै
हजुरआमाको मदानी चल्दा
काकीआमा भन्नु हुन्छ
हल्ला नगर है भुराभूरी हो
नली टाउकोमा बज्रिएला
चुपचाप बस्यौ भने
हातभरी नौनी मिल्ला ।
हाटवजारको हल्लासंगै
चार आनाको चिया पिउँदा
साँझको आरतीसंगै
परालको भारीबिच लुकामारी खेल्दा
मन त्यसै फूरुंग हुन्छ
बाल्यकालको याद आउँदा ।
दूःख पीडा
केही छैन ।
विछोडको आभास
रत्ती हैन ।
अभावको
भनक पनि छैन ।
परदेशिनु पर्ने
कारण नै छैन ।
लुट, हत्या, अपहरण
मान्छेहरु सोध्ने गर्छन
त्यस्तो पनि हुन्छ र ?
मेरो गाँउ मेरो देश
सबैजना भन्ने गर्छन
अर्को स्वर्ग पनि हुन्छ र ?
त्यसैले
फेरी मलाई मेरो
बाल्यकाल देउ
एकपटक फेरी
मेरो त्यो सुन्दर गाँउ देउ
सिंगो मेरो बस्ती देउ
मेरो प्यारो भगवान
बदलामा बरु मलाई नै लेउ ।
बिनोद खड्का
दुवाकोट ६, भक्तपुर
हाल: दोहा, कतार
