~नीरा शर्मा~
म सानो छँदा
चुल्हाहरूमा आगो बलेर
कसौँडीहरूमा भात पाक्दथ्यो
ममतामयी आमाको काखमा
नि द्राले स्वप्निल रात माग्थ्यो,
कुलोहरूमा पानी बग्दा
खेतहरूमा धान झुल्थे
धानसँगै मन झुल्दा
गुराँससँग म फुल्थे
म सानो छँदा
चुल्हाहरूमा आगो बलेर
कसौँडीहरूमा भात पाक्दथ्यो ।
तर आज
ठूलो भइसकेछु म
अतीत भएछ मेरो बालापन
आज भोलि त
आगो नबलेका चुल्हाहरूमा
बम र बारुद पुत्पुताउँछन्
भात पाकेका कसौडीहरू हैन
प्रेसर कुकरमा बम पाक्छन्
अपनत्वमा खडेरी पर्दा
मनभरि धाँजा फाट्छन्
कहाँ फुल्नु मन
कसरी झुल्नु धान
के देख्नु खै सपना पनि
यहाँ त आजभोलि
सपना झुल्दैनन् आखाहरूमा
गुराँस फुल्दैनन् पाखाहरूमा
कुण्ठित छन् स्वतन्त्रताका भाकाहरू
रित्ता छन् ममताका काखहरू
म सानो छँदा
चुल्हाहरूमा आगो बलेर
कसौँडीहरूमा भात पाक्दथ्यो ।
त्यसैले त,
पाइलाभरि बिझाउने काडा अनि
आखामा घृणाको जालो भरिँदा
दाज्यू भाइको मारकाटपछि
बिस्कुन जस्तै लास छरिँदा
मनहरू मुग्लान पसेका छन्
सुनौलो अतीत ओझेल परेको छ
ओसिला मनहरूमा लेउ लागेको छ ।
म सानो छँदा
चुल्हाहरूमा आगो बलेर
कसौँडीहरूमा भात पाक्दथ्यो ।
