~नकुल सिलवाल~
गरौं त गरौं
आत्महत्या नै गरौं –
आनन्द हुन्छ तिमीलाई भने
किन बाँचिरहौं त र्व्यर्थ !
झट्ट समाचार सुन्दा
आर्श्चर्य लाग्ला !
त्यसपछि बिस्तारै ‘ –
जसरी नयाँ कुलोमा
पानी प्रवाहित हुन्छ- प्रथमपटक ।
आफूलाई समाप्त गरेपछि मैले
तिमीसँग कति दौंतरीहरू
भोजमा सामेल हुनेछन् –
मलाई राम्ररी चिन्ने र जान्नेहरू
अरू कति हषिर्त हुनेछन् –
होइन भने, चिउँडोसम्म
संघर्ष र दुःखको दलदलमा
भास्सिएको छु
र छ छट्पटी,©साहित्य सङ्ग्रहालय डट कम
कुनै न्याउली चरीले नगाएको पीडा
पत्र पत्र सुरक्षित छ ।
यति हुँदाहुँदै पनि
म बाँचिरहेछु
गाँसमा, नि द्रामा, सपनामा
वा आत्मीय वार्तालापमा
जहाँकहीं म
रेट्टीएर, चेप्टिएर पनि
हाँसिरहेछु दिल खुलाएर
र यो तिमीलाई खपिनसक्नु हुन्छ
डाह, इर्ष्या फैलिन्छ विषझैं भने
ल भैगो मरिनै दिउँला म,
आखिर मर्नु जति गाह्रो छ
त्यत्तिकै सजिलो पनि त छ ।
म मरेर पनि
पीडा र अशान्ति पचाएर
हाँसिनै रहें एकटंकार
र तिमीलाई त्यतिखेर पनि
सन्देह लाग्यो
मेरो मृत्यु भएकै छैन जस्तो लाग्यो
र मेरो इमानमा अनन्त अनुत्तरित प्रश्न
उठाइरह्यौ भने’
त्यो भन्दा ठूलो अपराध
अरू हुने छैन- ति म्रो,
र म तिमीलाई क्षमा दिने छैन
तिमीलाई लगातार सजायँ दिइरहन
म आत्महत्या गर्ने छैन
म मर्ने छैन
तर तिमीले भने आत्महत्या नै गरेर
मरेको हुनेछौ ।
दुर्गन्धित, दिकमिकलाग्दो हिलोमा
फुलेर पनि फूलले
गन्धको विरुद्धमा वास्ना फैलाएजस्तै
मचाहिं हाँसिरहने छु निर्धक्क
सासनाहरूको माझमा
सदैव ।
