~कविराज भट्ट ‘बिलौना’~
दे दे दे मनको सिहासन विशे, दे बास दे बास दे
थोरै दे ममता दया र करुणा, थोरै त विश्वास दे
दे थोरै पनि दे उमङ्ग मनमा, बाच्ने थोरै आस दे
आऊ के छ लगेर जानु जगमा, सँगै हिडौँ हात दे
मेरो जीवनकी बनी मखमली, दे दे मिठो बासना
रूखोमा रस दे र रूप पनि दे, दे फूल दे घासमा
भो ठण्डी अब राफ दे समरमा गर्मी भयो शीत दे
थोरै दे कविता, कथा, गजल दे, थोरै भए गीत दे
दे श्रृङ्गार सजाइ दे अनि मिठो, विणा बजाई त दे
मेरो वाग भरेर फूलहरुले मौरी नचाई त दे
रोएको छु सदैब रातदिनमा, दे दे हसाई त दे
हेर्छु सुन्दरता सुहाग पलको, थोरै लजाई त दे
दे दे ज्ञान, कला सिङ्गार भरिदे, मैलो पखाली त दे
दे अर्ती उपदेश दे रमण दे , घृर्णा र गाली न दे
थाहा छैन हिसाब जाँचहरुमा, सार्ने कुनै चीट दे
तेस्रो नेत्र लगाइदे मकनता, दे सुन्दरी प्रित दे
मातारा सलगा जभान सलगा ताराज ताराज गू
कविराज भट्ट बिलौना
महेन्द्रनगर , कञ्चनपुर
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
