~उत्तम भट्ट ‘विवेक’~
एक दिन बिरुवा भयो बिरामी
मुइ खाई भुन्यो बोलाईल्या धामी
मुइ गयो उन्ज्याई धामीका घर
धामी नाइ भिट्या ब कसो गर?
धम्यानीले भुण्यो धामी गया खेत
बाटो सिधाइ छ तुइ लै झानेत
मुइ गयो खेत धामीलाई भिट्टु
धामीले भुण्यो नाइ सक्को हिट्टु
टेकी टाकी धामीलाई पुर्याया घर
धामी उछिट्क्या मुइ लागि डर
धामीले भुण्यो मुइ गर्लो निको
अक्षता समाई लगायो टिको
धामीले भेटी सौ रुप्प्या माग्या
रुप्या खल्ती हाली घरतिर लाग्या
बिरुवा दुई दिनसम्म निको नाइ भयो
तेस्रा दिन आजी मुइ धामीका घर गयो
धामीलाई लेइबरे मुइ पुग्यो घर
बिरुवाको बच्या नाइ लाग्यो भर
धामीले बिरुवा कि नाडि थाम्यो
एक घण्टा सम्म धामी नै काम्यो
सब्बै गौल्या बिन्ती गद्दु लाग्या
धामीले आजी सय रुप्प्या माग्या
मुइले आफ्ना खल्ती हात हाल्या
खल्ती है मुइले रुप्प्या निकाल्या
रुप्प्या धेकी बरे आइ धामी जोश
धामीले हाण्यो बिरुवा बिहोश
मुइ निको गर्लो भुनी धामी पिट्टोइर्यो
थोडा देरमा त बिरुवा हिट्टोइर्यो
बिरुवाका घर पडी रोया रो
सप्पै गौल्यानु धामी कि भै धो
भोल्का दिन रात्तै मलामि गया
सयाना मलामी कोइ नाइ भया
बिरुवालाई उस्सोइ गाड बगाया
दरुवाका पुइसाले दाल भात खाया
पेटभरि बरे होइ गयो टन
उकाला हिट्ट्या नाइ लाग्यो मन
तै दिन हम सबै गाडै नी बस्या
धामीका गद्दा बेधडक फस्या
– गोठालापानी, बैतडी, महाकाली, नेपाल
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
