~कृष्ण जोशी~
पानी भएर पानी
पहिरो भएर भीर
कामिरहेछन्
लाग्छ पानी होइन, मृत्यु टेकिरहेछन्
पहिरो टेकिरहेछन्— मान्छेहरूले
उडिरहेछन् भोका चील–गिद्धहरू
च्यापेर मान्छेको स्वाद
मान्छेकै आकाशभरि
यस्तोलाग्छ
चील–गिद्धका भोक बाँचिरहेछन्
सबै दिशाहरूबाट/निसानाहरूबाट
अप्रत्याशित आउने
अन्तिम क्षणको सम्भावना पर्खिएर— मान्छेहरू
दुर्गन्ध पोखिएको छ
बाँच्ने ठाउँहरूमा
बाँच्नुको परिभाषा वमन भएर
पत्याउनु गाह्रो छ
विषाक्त हुन सक्छन् हरेक क्षणहरू
नपत्याउनु झन् साह्रो छ
निर्भय पनि त हुन सक्छन्— कुनै क्षणहरू
अन्तिम संस्करणभित्र
खोजिरहेछु यति बेला मान्छेलाई
बाघ–भालु–चितुवाका नङ्ग्राहरूमा/सर्पदाँतहरूमा
साङ्घातिक समयका अनुहारहरूमा
कहिलेकाहीँ मान्छेइतर मान्छेहरूमा
साह्रै विश्वास छ
र त अन्तिम विश्वास हुन् देवताहरू
साह्रै अविश्वास छ
वरदानशून्य पनि छन् देवताहरू
निर्विचार छु
प्रसादमा कुन मृत्यु चढाऊँ
ढुङ्गाको आँसु रुझिरहेछन् स्वयम् देवताहरू ।
काठमाडौं, नेपाल
