~यकिना अगाध~
उ धेरै दिनदेखि विमारी पर्यो । औषधीमूलो गर्दागर्दै आफूसँग भएको सबै रकम सक्यो । अब उसँग केवल बसिरहेको छाप्रोको एक चपरी माटो मत्र रह्यो ।
उसले उपचार खर्चको लागि सबैभन्दा पहिला आफन्तसँग हात फैलायो । क्रमशः चिनेजानेका साथीभाइ र गाउँका नामी महाजनहरुसँग । सबैको एउटै उत्तर आउथ्यो– तिमीले त्यत्रा पैसा लिएर कसरी तिर्न सक्छौ र ? तिमीसँग केही आधार नै छैन । तिमीजस्तो कंगाललाई कसरी पत्याउने ? उसको केही सीप चलेन र उपचार खर्च जुटाउन नसकेर मर्यो ।
घाटमा सबैजना भेला भए । आफन्तजन, चिनेजानेका साथीभाइ, गाउँका महाजनहरु । सबैजना लासलाई हेर्दै भन्न थाले– कठै ! कति असल थियो । मर्नै नहुने मान्छे थियो, अकालमै मर्यो विचरा !
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘Kritisangraha@gmail.com‘ मा पठाईएको । )
