~सुरेश हाचेकाली~
ऐँसेलुको बैशाखे मञ्जरीजस्ता नानीहरू
गलगिद्ध खेल्न चाहन्छन्
र, खेलेरै उनीहरू
खियाले नखाएको धारिलो चुलेसी हुन चाहन्छन्
नरेम्वर्गको बजारमा भेटिएको
लठुवा क्यास्पर हौजर१ नहुन चाहन्छन्।
लोग्नेस्वास्नीको अभिनय गर्छन् भने नानीहरू
भविष्यका पुनरावृत्त भइरहने महिनाहरूमा
दुःखको आकस्मिक ओइरोलाई
पृयजनले ल्याइदिएको कोसेलीजस्तै
मिलिजुली बाँडेर भोग्न सक्नेछन्।
बालुवाको घर
र, सिन्काको हेलिकप्टर बनाउँछन् भने नानीहरू
दिमागको दिग्विजयी तिक्ष्णतालाई
सृजनामा रबरजस्तै तन्काउन सक्नेछन्।
जन्ती जाँदाको खुसी
र, मलामी जाँदाको अपसोच अभिनय गर्छन् भने नानीहरू
जिन्दगीका ओसिला, पहारिला ऋतुहरूमा
संवेदनाको नैसर्गिक अन्तरा बोकेर बाँच्न सक्नेछन्।
मूलबाटोको छेउमा सुकुल ओछ्याएर
सार्वजनिक भान्सा कार्यक्रम गर्दैछन् भने नानीहरू
नबिथोलिदिनु पटक्कै
यो भव्य बालसहकारिता जारी रहोस्।
सिमेन्ट नमिसिएको पाँगो माटोमा
अघाउँजी पल्टनबाजी खेल्न पाए भने
जीवनबत्ती निभेको दिन
अन्तिम गन्तव्य माटो हो भनेर
यी नानीहरूले सम्भि्करहनेछन्।
रोऊन् नानीहरू
कोकोहोलो मच्चाउँदै रोऊन् कहिलेकाहीँ
र, हल्लिऊन् पहाडका अधबैँसे जरा
चर्कियोस् शीरमाथिको नीलोतुथो आकाश,
रुन बिर्सिएनछन् भने
उनीहरूका जोर नेत्रबाट
हर्ष र विस्मात व्यक्त गर्ने
आँसुको सञ्चयकोष कहिल्यै सिद्धिने छैन।
किसानले भर्खरै गोडेर छोडेको
तीनपाते मकैका बोटजस्ता नानीहरू
नबिग्रिऊन् त्यसरी
जसरी
धानचामर लागिसकेपछि
मकैको ‘टिनेजर’ बोटमा फल्छ
अधोगतिको कालोपोके।
