~प्रथा~
उमेरसँगै अग्लिएको
यो जीवनको लाँकुरी बोटबाट
किन झरिरहेछन्
विश्वासका सप्तरङ्गी बसन्तहरू ?
सपना फुल्नु अगावै
मनको यो हरियो जङ्गलभित्र
कसले नचाउँछ आगो
र धुवाँसँगै उडिरहेछन् रहरहरू ?
……………….
ए हिङमाङ बा ! भ
न्नोस् न –
कहाँ हराउँछन्
सिर्जनाका अनन्त इन्द्रधनुषहरू ?
कसरी सुकिरहेछ
पसिनाको नीलो तिनाउखोला ?
र यो देशको बहीखातामा
फेल भइरहेछन् श्रमिकहरू ! .
……………….
जसका नाभीमा झुन्डिएर
तुइन तरिरहेछ सिंहदरबार
तिनै आनिकहरू
किन अनुत्तीर्ण टाँसिरहन्छन्
सूचनापाटीको निधारमाथि ?
जसका विप्रेषणको बजेटले
खास्टो ओढिरहेछ
तिनै गोथुरामहरूको नाम
चकको कलिलो धुलोझैँ
किन मेटाइरहेछ
यो गोठजस्तै निरक्षर देश ?
……………….
अँधेरीघाटमा उग्राइरहेका
यी वृद्ध दार्शनिकहरू
यतिखेर —
विश्वविद्यालयको ओढारभित्र
टुकी सल्काइरहेछन् कि
उज्यालो जलाएर खरानी पार्दैछन् ?
र त्यही खरानीको पहाडमाथि
आफ्नै अनुहार मेटाएर
किन कोरिरहेछन् विद्यार्थीहरू
सिमना भत्किएको देशको नक्सा ?
………………..
चिमालको पोथ्रामा बसेर
सोइसोइला खेलिरहेका
यी हिउँमान्छेहरूको छातीमा
दुख्छ कि दुख्दैन
बषौँदेखि पक्षघातले थलिएको यो देश ?
र आफ्नै आँशुका छालहरूमाथि
अर्कैका सपनाहरू निदाइरहेका
यी भुइँमान्छेहरूको दृष्टिले
देख्छ कि देख्दैन
यो झन्डाले अँटाउन नसकेका
आफूजस्तै किनारीकृत रङहरू ?
………………..
शीतलहरले छोपेको बाल्टिमोरमा
हस्पिटलको रोगी भुइँमाथि
एडिडाज जुत्ताको शोलजस्तै
कसले दलिरहेछ
एउटा ऊर्जाशील समयको निधार ?
वनका काफल छोडे
र यी काफलचरीका बथानहरू
फेरि किन –
विरानो ठाउँ उडिरहेछन् ?
र एक्लैएक्लै रोइरहेछ यो गाउँ !
………………….
ए रानीचरी !
यो जमीनको आलो माया चुंडाएर
तिमी किन —
चङ्गाचेट हुँदै झर्दैछौ
कुनै सुदुर मरुभूमिको बालुवामाथि ?
र यो बालकजस्तै देश
नल्कीमा बेरिरहेछ चुंडिएका सपनाहरू !
……………….
बेल्गु नूर्ड रेष्टुराँभित्र
आफ्नो उमेरजस्तै स्र्कट लाएर
आफ्नो बैँस आफै पुछिरहेकी
को हुन् ती ?
ओसिनीया शिविरको पेटीमा बसेर
झलकमानको गीत गुनगुनाइरहेको
को हो त्यो ?
आर्रलिङटन चिहानघारी छेऊ
अर्को लाश नआएको झोकमा
बालुवाटारलाई गाली गर्दै बसिरहेको
मेदनी शर्मा हो कि
यो देशको भगौडा सचिव ?
………………….
बैँसका छालहरू ओढेर
सुसाउँदै झरेको लिखु खोलाको अनुहार
कहाँ हराउँछ
सुनकोसी दोभानमा झरेपछि ?
ओ चित्रकारज्यू !
के त्यस्तो कुनै स्केच बनाउन मिल्छ ?
जसले एकैसाथ –
मेदनी शमाको पीडाको गहिराई
र मेरो संतुष्टिको ओजन
यो देशलाई देखाउन सकोस् !
…………………
यो पुरानो झन्डाजस्तै
म पनि —
अनुत्तीर्ण भएछु क्यार !
र त —
यो लटाईजस्तै देश
अदृष्य गुरुत्वले तानिरहेछ मलाई !
म सायद,
यो भुइँको धागोले बाँधिएको छु !
…………………
२०५७ जेठ २५
(स्रोत : एबिसिखबर डट कम)
