~त्रिचन्द्र ‘प्रतीक्षा’~
ऊ सार्है थाकिसकेको थियो, आफ्नो बेरोजगारीसँग । बिहानदेखि काम खोज्दाखोज्दै साँझ भोक आक्रोशमा परिवर्तित भयो । केही गर्ने विचारले ऊ टुकुचानेर एउटा अँध्यारो गल्लीमा बस्यो । आधाी रातपछि एउटा आकृति छिटोछिटो हिँड्दै गरेको देखियो । ऊ सजग भयो ।
उसले त्यो आकृतिलाई पछिल्तिरबाट डाक्यो । त्यो एउटी आइमाई थिई । उसले त्यो आइमाईको मुखमाथि हात राखेर बिस्तारै कानमा भन्योः ”आफ्नो इज्जत जोगाउन चाहन्छ्यौ भने भएभरको पैसा, गहना खुरुक्क मलाई देऊ ।”
ऊ छटपर्टाई र उसको हात पर सार्दै भनी, ”मलाई इज्जतको परवाह छैन तर यो पैसा, गहना म तिमीलाई दिन पनि सक्दिनँ, किनकि मैले आफ्नो इज्जत बेचेर नै यो गहना र पैसा जोडेको हुँ ।”
डल्लु, चागल, काठमाडौं ।
(स्रोत : मधुपर्क २०७० बैशाख)
