~उज्ज्वल जी.सी.~
मान्छेको मन
पापपुण्यको वस्ती
प्रायः अँध्यारो ।
ढुङ्गाको मुटु
पग्लिएन आँसुले
र्व्यर्थको नाता ।
स्वार्थको माया
क्षणभर गुलियो
नमीठो सत्य ।
स्वयम्भूमाथि
उडेर कागहरू
हरायो शान्ति ।
कागको हूल
एक्लिएको बकुल्ला
सत्यको रूप ।
इष्र्याको ज्वाला
दन्कियो आँखाभरि
मेटियो भाग्य ।
मनको ढोका
खोलेर अँधेरीमा
झरेछ यौन ।
फूलको गुच्छा
फक्रियो वसन्तमा
भवरा दङ्ग ।
(स्रोत : मधुपर्क, चैत्र २०६३)