~विष्णु विभु घिमिरे~
सर्पको बिषालु दाँत जस्तै
मान्छेको जहरिलो मन पनि
सर्पका अरु साधारण दाँतभित्रै लुकेझैँ
मान्छेको पापी मन पनि
उसको स्वाभाविक मनसँगै कतै लुकेको हुन्छ
साधारणतया र्सपले सधैँ डस्दैन
साधारणतया मान्छेको पनि
यो मन सधैँ देखिदैन
अवसर आउनुर्पर्छ दुवैलाई
कहाँ कतिखेर
अकस्मात् डस्ने हुन्
कसैले भन्न सक्दैन ।
जतिसुकै पवित्र मनले सोँचे पनि
मान्छेको मन कहिल्यै र्सवत्र पवित्र हुँदैन
जब उसको पापी मन ब्यूँझन्छ
त्यतिखेरमान्छे र्सपभन्दा डरलाग्दो हुन्छ
मान्छे बिच्छीभन्दा भयानक हुन्छ
पशु स्वभावको एउटा सीमारेखा हुन्छ
मान्छेसँग कुनै निश्चित स्वभाव हुँदैन
तिमी निश्चिन्त हुन चाहन्छौ भने
कसैसँगको निश्चित निर्ढक्क बिश्वासमा पनि
अलिकति अविश्वास कतै न कतै जोगाएरै राख
अलिकति फरक अलग्गै
सीमारेखा कोरेरै राख
त्यो अविश्वास जोगाउन सकेनौ भने
त्यो सीमारेखा कोर्न सकेनौ भने
मान्छे के गर्छ, के गर्दैन
मान्छेको बारेमा म केही भन्न सक्तिनँ।
