कविता : मृत्यु उनन्साठी

~मञ्जुल~manjul

सबभन्दा दुर्गन्धित हुन्छ
अक्षरहरुको लास

संसारको कुनै पनि अत्तरले
मेटाउन सक्तैन त्यसको दुर्गन्ध

फतफत कुहेर झर्छ
हरेक भाग
त्यसलाई फेरि कहिल्यै जोड्न सकिँदैन
त्यो थुप्रिँदैथुप्रिँदै
फोहोरको रास बन्छ
त्यसलाई कुनै खाडल खनेर पुर्न सकिँदैन

सबभन्दा दुर्गन्धित हुन्छ
अक्षरहरुको लास

हो, कविका शब्दहरु मरे भने
ती फूलका सुकेका पत्तीजस्तै हुन्छन्
फतफत खस्छन्
तर गन्हाउँदैनन् आफैँ
अर्को दुर्गन्धले नछोएसम्म

दार्शनिकका शब्दहरु पनि
ताडपत्र सुकेजस्तै हुन्छन्
त्यसमा लेख्न सकिन्छ नयाँ शब्दहरु
जीवन्त र सुगन्धित अक्षरहरु
तर ती पनि
अर्को फोहोरले छोए भने गन्हाउँछन्

सबभन्दा फोहोर हुन्छन्
पदलोलुपता
र बेइमानीले ओकलेका शब्दहरु
झुटा शब्दहरु
ती दुर्गन्धित हुन
अर्को कुनै दुर्गन्धको
संसर्ग चाहिँदैन

संसारमा सबभन्दा दुर्गन्धित हुन्छ
अक्षरहरुको लास

यस्तै दुर्गन्धित हरफहरु हुन्छन्
मृत्युलाई बदनाम गर्ने हरफहरु
मृत्यु त
नियालेर हेर्ने हो भने
सुगन्धको पनि सुगन्ध हो ।

This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.