~चन्द्र घिमिरे~
नबुझेको कहाँ हो र !
तिम्लाई जत्ति मन पराउँछु
उत्ति मेरो चर्चलाई
तिमी अप्राप्य छ्यौ ।
मैले नबजाउँदैमा
पियानोले कहाँ सन्चो मान्छ ?
अधबैंसे घुर्की लाएर
आफैं बजी बस्छ तिम्रै नाउँमा ।
मेरो वारेस भन्ने बदमास फूल
ठिटोझैं सुसेली बस्तो रैछ
तिमीतर्फ फाल्दै बेसारे गीत
जो अवैधानिक छ ।
तिम्रो फोनले कन्याउँदा
फोनफोनै तिमीसम्म पुग्ने चोरबाटो माग्छु
प्राविधिक कठिनाइले दिन्न र मात्रै !
तिम्ले १९९२ जुलाइमा दिएको पुस्तक
पुस्तकको ७३ औँ पेज
ओसिला भाछन् तिम्ले चुमिदिँदा
त्यो माया फेरि लम्केन मतिर
कैले पुग्छु गोरुगाढा चढेर तिम्रो मंगलग्रह ?
तीन दशक बूढा प्रेमपत्रहरू
बाकसमा आजीवन कारावासमा
बुझिनसक्नु छ…नथाकेका
आममाफी पनि माग्दैनन्
तिम्रो ज्यादतीले पटट्याएछ क्यार
… तिमी मेरो मुटुमा भीड लागेकी छ्यौ !
हाल – कोलकाता ।
(स्रोत : मधुपर्क २०७० मङ्सीर)
