~वासु काफ्ले~
उषा तिमी कहा गयौ
मलाई नै छली गयौ
छु एक्लो चरो सरी
र एक-लोचनी दिई ।
नठान प्यार पूर्ण भो
र ठान प्यार थोर भो
झुलुक्क फेरि झुल्किद्यौ
मुसुक्क फेरि मस्किद्यौ ।
तिमीबिना त शून्य यो
जगत् अूधेर भै गयो
उठून् कसो गरी जन
गरुन् सुकार्य लौ भन ।
लिएर लालिमा तिमी
उदाइद्यौ न कामिनी
जगत् जगाइ काम द्यौ
बखत् मिलाइ माम द्यौ ।
नया नया विचारले
जहाू तहाू प्रचारले
कुभाव छाड है जन
सुभावमा दिए मन ।
सुकर्म योगमा जुट
सुकर्म योगले उठ्
प्रलोभनादि त्यागिद्यौ
अहीतमा नलागिद्यौ ।
जगत्भरीभरी तिमी
सुधा दिने सप्यालमा
अूधेर नाश नै गरी
उघारने बिहानमा ।
उषा स्वयम् उदाइद्या
हिमालमा सुहाइद्यौ
जगत् भरी सुसार
द्यौ मुटूभरी सुप्यार द्यौ ।
(स्रोत : शब्दङ्कुर असौज २०६४)
