~मोहनशरण देवाचार्य~
निश्वार्थ मनमा मेरो , राष्ट्र नै थियो जीवन।
हे बत्सल्यमयी आमा, जिन्दगी छ समर्पण ।।१।।
नेपाली कन अर्काले , उपेक्षा नगरिकन ।
सम्मान पाउँने काम, गरौ नेपाली भै कन ।।२।।
गौरवै गाउँछन आफ्नो, राष्ट्रकै गरि चिन्तन ।
सम्मान पाउँछन आफ्नो, राष्ट्रकै गरी पुजन।।३।।
सर्वस्व जिन्दगी मेरो, मन होस अथवा धन ।
राष्ट्रकै हितमा मुर्दा हुँदा सम्म पनि तन ।।४।।
अयोध्या छोडेर राम, जादाँ लंका तीर जब ।
अयोध्या धामको माटो, उठाई लिनु भो तब।।५।।
जननी जन्मभूमि हुन स्वर्ग भन्दा पनि ठूली ।
करुणा बर्सियोस आमा मेरा गल्ति सबै भूलीे ।।६।।
राष्ट्र नै जिन्दगी हाम्रो जन्मने मरने भर ।
हुर्कने फर्कने खेल्ने, तपस्या गरने घर ।।७।।
ऋणि छांै जन्मदा हामी पाएर करुणा भरी ।
अन्न पानी दियौ आमा गोर्खाली वीर हौ भनि ।।८।।
विरता नभए सम्म खाएको दोष लाग्दछ ।
देखाई विरता आमा उ ऋणि बन्नु पर्दछ ।।९।।
पौरखी जन्मिए छोरा टिष्टा काङ्गडा लम्किए ।
दुर्भाग्य भन्नु नै पर्छ, खुम्चेर टुक्रने भए ।।१०।।
छोटा राज्य बनाएर भागबण्डा गरे पछि ।
अर्काले खोसेर खान्छ ,साना राज्य भएपछि ।।११।।
जुटेर गर संघर्ष , जुटेर गर शासन ।
लाने छ टुक्रिए तिम्रो, पाएको ठूलो आसन ।।१२।।
फर्कन्छ शत्रुको सेना ठूुलो समरमा पुगी ।
हारी फर्कन्न गोर्खाली, युद्घका माझमा पुगी ।।१३।।
गीताका सारथी कृष्ण, सखा अर्जुनका सरी ।
नेपाली राष्ट्राका वीर, हुनुहुन्न मरे सरी ।।१४।।
झण्डा छ हातमा तिम्रो, खुकुरी स्वभिमानको
देखाउ रणमा सान, गर्जदै राष्ट्र वादको ।।१५।।
जहाँ भए पनि आमा, नेपाली मुटुमा तिमी
बालसन्त भनी स्नेह, पाउँला जहाँ गए पनि ।।१६।।
– जगद्गुरु बालसन्त मोहनशरण देवाचार्य
