~रमेश पौडेल~
एकसरो जिन्दगी बाँचेर
बन्धकी खुशी हाँसेर
किस्ताबन्दीमा तिर्दैछु
मोनालिसा मुस्कानहरू
बाँच्नु यौटा जिजीबिषा
हाँस्नु अर्को अभिष्ट
उभिएर यसैको दोसाँधमा
फुकिरहेछु ट्राफिक सिट्टी
अलकत्रले छोडेको सडकजस्तै
अलपत्र जिन्दगी
पञ्चर भएर जेब्राक्रसमा !
बाँचेर एकसरो जिन्दगी
हाँसेर खुशीहरू बन्दकी
अँह ! टाँस्न सक्तिनँ म-
मेनालिसाको ओठमाथि
साल्भाडोर जुँगा
र, सक्तिनँ सिउरन
मन फूलको थुँगा
खसेर ल्याम्पपोष्टको चिम
बज्रिँदा टाउकोमा
आउने छैन
साइरन बजाउँदै एम्वुलेन्स !
आफ्नै घरको भोक उमाल्न
कति दिन माग्नू पल्लोघरको आगो
सधैं ऐँचो पैँचो हुन्न रै छ जिन्दगी
एकसरो जिन्दगीको क्यानभासमा
गोधूलि मिसाएर बादलमा
कोप्दैछु यौटा छुट्टै कोलाज
आउ एकछिन गाउँ
चलाएर औंलाभरि विथोविन
मैन उज्यालोमा
नगाईको जीवन गीत !
उकाली आराली गर्दा
कुटो कोदाली गर्दा
सोध, पक्कै सोधे खेतालहरुले
एकसरो जिन्दगी थेग्न
दुईसरो नाम्लो –
पढ्नु मेरै तालुमा पढ्नु
होईन अखवारको हेडलाईन
बेच्ने छैन हकरले
मेरो फोटो छापिएको पत्रिका
जिन्दगीको मेलोमा
मैले पर्म लाको मान्छे
तिमीले पढे पुग्छ –
बँचेखुचेको एकसरो केरमेट जिन्दगी !
(स्रोत : मधुपर्क, २०६९ असार)
