~मोतिराम भट्ट~
दिनको पचास त के हजार पटक कती समझाउनु ।
म गरीबका घरमा हरे तिमिले यसोरि न आउनू ।।
रिसमा थियौ कि खुशी थियौ मत केही जान्दिन के थियौ ।
कि यसो थियौ कि उसो थियौ मनमा कसोरि बुझाउनू ।।
न त आ भनुँ न त जा भनुँ म यसो भनूँ कि उसो भनूँ ।
तिनीको मिजाज म के भनु कतिसम्म विन्ति चढाउनू ।।
वय सोर्हजको मन साठ्ठीको छ र पो गजब जति प्यारिको ।
मुखको रबाबछ चन्द्रको ननिको छ मिस्सि लगाउनु ।।
मनसुव पुग्नु परै रहोस् दरसन पनि छ कठिनजहाँ ।
अब बाँचन्याछु मता कहाँ तिनीलाई यति सुनाउनु ।।
तिमिबिर्सिहाल त क्यै जनी म त सम्झदो छु अझै पनि ।
मुख भित्र पान चपाउनु अलि हाँसि हाँसि हँसाउनु ।।
मणि हो भनूँ त न झल्कने बिजुली भनूँ त न चम्कने ।
अइना भनूँ त न टल्कन् उपमा कसोरी जुराउनू ।।
तिमी पख भनी भनी कन जानु फेरी नआउनू ।
खपि सक्नु छैन मलाइ ता तिमीले यसोरि छकाउनु ।।
सुन है सबै हरिको हुकुम भनुकि भनूँ जुलम ।
अघि जो भयो उत भै गयो तर फेरी मोति नलाउनू ।।
(स्रोत : पं. बदरीनाथद्वारा सम्पादित पुस्तक “पद्य-सङ्ग्रह” बाट सभार)
