कविता : एउटा कवि मरेर गयो

~कमल कुमार~kamal-kumar

कवितामै भए पनि
एउटा सुन्दर फूल फूल्दथ्यो
सपना उदाउँथ्यो हरेक विहान
अन्धकार झर्दथ्यो शीत भएर
हिमाल रातै रंगिन्थ्यो
बालक हाँस्दा

कवितामै भए पनि
देश विरलै दुख्दथ्यो
भ्रुण हत्या नि हुँदैन थियो क्रान्तिका वीजहरुको
रातारात हराउँदैन थिए सीमा स्तम्भहरु

बस् कवितामै होस्
हाम्फाल्दैन थिइन् आमा
सन्तान च्यापेर पुलबाट,
झर्दैन थियो आँशु
अस्पतालको सैय्यामा प्यारालाइसीस भएर
लडिरहेको सहीदको आँखाबाट

कवितामै भए पनि
परदेशिएको एउटा कसिलो पाखुराको
कमलो मन
बिझाउँदैन थियो हरेक रात
प्रेमिका र खेत बन्धक राखेको साहुको अनुहार
एक्कैपटक सम्झिएर

कवितामा
बँगैचा हुन्थे
फूल हुन्थे
हुन्थे पुतलीहरु
कहाँ हुन्थे र शीकारी कवितामा?
कहाँ हुन्थे र तस्करी कवितामा?

तर अफशोच
आज एउटा कवि मरेर गयो
कसले लेख्ला अब
फूलको कविता?
कसले देख्ला अब
फूलको देश ?

६ जुन २०१२, काठमाण्डु

(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)

This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.