~श्रीजन श्री~
फूलले हाण्या ढुङ्गो रोयो ढुङ्गाले हाण्या छाती।
छाती रोया जिन्दगीमाइ पड्या रैछ राती।
स्यालब्वासा सँगसङै पस्या गीतु गौनु,
कुकुर बिल्ला कब हुन्ना एकर्काका साथी?
सर्कु छुनु भन्ड्या बाँसु निउडिन्छ तलै,
तम्रा खुट्टा धर्ती छाडि क्याइहुन माथि-माथि?
‘चोक्टा खानाकी जान्या हुन्या झोलैनी दुबी मद्दान’
भण्याकि भणाइनि हुन्छी नभण्याकै जाती।
काम केइ गद्दाइन गद्दा सुइना धेक्का ठुला,
नेपालमा आजिलाई छन् सुदामाका नाती।
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
