~प्रमोद अधिकारी~
आँखा चिम्म गर्दा
संसार सुन्दर देख्छु म
निस्पट्ट अन्धकारमा
सबै एकै रङ
सबै समान
सबै एकैनाश ।
आँखा खोल्न तर्सिन्छु
तर्सिन्छु उज्यालो सँग
भेदभाब, इर्स्या, प्रतिस्पर्धा
यि साराको भारी
बोकेर आउने
“उज्यालो” भन्दा
अन्धकार औधी प्यारो ।
तिमी त्यहाँ पुग्यौ
उ त पुगीसक्यो
उनिहरुले त भेट्टाये छन् नि
त्यो तिमी भन्दा अघी नै रहेछ ..
यता उता चारैतिर
अस्तित्वको खेलोफड्को
पहिचानको दौडधुप ।
मलाई पनि
आफ्नो अस्तित्वलाई
आफ्नो पहिचानलाई
अनी आँफैलाई
केही भन्न मन छ
अन्तर्मनका भाब लेखी
चिट्ठी पठाउन खोज्छु
तर मेरो त
ठेगाना नभएको
अस्तित्व पो रहेछ ।
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
