~कुमार काफ्ले~
-देख्दै मुख रसाउने खाउँखाउँ लाग्ने फल फलेको थियोे।
-थाहा पाउने जति फल प्राप्तिका लागि झुम्मिन थाले।
-फल धनीले चर्को भाउ राखिन्।
-भाउ चर्को भएकोले आशेहरू क्रमशः घट्न थाले।
-फल ओइल्याउन आँटेपछि तिनले भाउ घटाइन्।
-घटेको भाउमा समेत लिने मान्छे पाइएनन्।
-अन्तिममा उनले सित्तैमा दिने विचार गरिन्।
-धेरैले एकपटक चाख्ने इच्छा गरे,उनी विवश भईन्।
-चाखिसकेपछि एउटा एउटा बहाना बनाएर चखारुहरू टाढा टाढा भए बरु चाखेबापत केही मूल्य तिरे।
-अहिले उनकोमा चाख्नेहरू मात्र आउँछन्,लैजाने अाउँदैनन्।
– ओखलढुंगा।
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
