~प्रणिका कोयु~
कोही घर र पहराहरुसँगै ढले
कोही सडक र गराहरुजस्तै चिरिए
कोही डरसँग साहस साटी उत्रे
सुस्केरालाई सुसेलीमा बदल्न
तिमीले चाही के गर्यौ?
ए छाँया भन त तिमीले के गर्यौ?
ए छाँया तिमीले सोच्यौ
आँशु बगाइदिने हो अझै
झुत्रे बनाइदिने हो अझै
हाम्रो आवाजलाई तिरस्कार गर्दै
एक पछि अर्को प्रहार गर्दैछौ
बिर्सेर कि,
आँशु सुकेको आँखा रातो हुन्छ र रगत बग्छ
पिटिएका ढाँढ अनि हातखुट्टा इस्पात बन्छ
ए छाँया तिमीले के गर्यौ?
सम्मान र अस्तित्वको उपहास गर्दै
बन्द कोठाका केही सोचको भुकम्प ल्यायौ
हाम्रो जिवनमा शर्त सहित राहत बाँड्न आयौ
ए छाँया
परकम्पनमा तिम्रो भुकम्पको
तिमी आफै त्रसित हुनु
हामी त सोचको पहिरो विरूद्द
धड्कन साहसको बोकेर गतिशिल छौ
सुस्केरालाई सुसेलीको लय दिंदैछौ
संविधानमा छुटेको छ एक हरफ
तिम्रो गन्दे संविधानमा
“अस्तित्वको संघर्ष, सम्मानको खोज मृगतृष्णा हैन”
ए छाँया यो हरफ तिमी लेख्छौ कि हामी लेखौं?
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
