~प्रदीप लोहागुण~
किसानलाल माझीले बाँझो खेत खन्दा
यो देश समृद्ध हुन्छ, हुँदैन
उसलाई थाहा छैन
तर ऊ पुस्तैनी खनिरहेछ यो देशको बाँझो खेत ।
कान्सीराम आप्टेले चिनी मिलमा उखु पेल्दा
यो देशको मुद्रास्फीतिमा सुधार हुन्छ, हुँदैन
उसलाई थाहा छैन
तर ऊ वर्षौंदेखि पेलिरहेछ उखु ।
हेमन्त बरुवाले रातभरि ब्रह्मपुत्रमा
जाल हानेर माछा मार्दा
यो देशको अर्थनीतिमा सहयोग पुग्छ, पुग्दैन
ऊ जान्दैन
तर ऊ युगौँदेखि मारिरहेछ माछा ।
जुद्धवीर राईले सिमानामा राइफल बोकेर उभिँदा
यो देश सुरक्षित हुन्छ, हँुदैन
उसलाई थाहा छैन
तर ऊ युगौँदेखि बोकिरहेछ राइफल ।
चियाकमानमा पत्ती टिपिरहेकी सुनमाया छेत्रिनी
कारखानामा चियापत्ती पेलिरहेको पदमबहादुर कामी
सडकमा अलकत्रा बिछ्याइरहेको रामवदन पासवान
पहाडमा टनल खनिरहेको अजोय दास
महानगरमा इँटा ओसारिरहेकी गुलाबीबाई नागर
कस्सै कस्सै कस्सैलाई पनि थाहा छैन
उसको पसिना र रगतले
यो देशको प्रगति हुन्छ, हुँदैन ।
छक्क पर्यो किसानलाल माझी
जब देशका राष्ट्रपतिले गणतन्त्र दिवसको भाषणमा भने–
‘यो देशका निर्माता किसानहरू हुन्’
छक्क परे कान्सीलाल आप्टे र हेमन्त बरुवा
जब यो देशका प्रधानमन्त्रीले स्वतन्त्रता दिवसको भाषणमा भने–
‘यो देशको निर्माता मजदुरहरू हुन्’
सेना दिवसको भाषणमा
जब देशका रक्षामन्त्रीले भने–
‘यो देशका रक्षक सिपाहीहरू हुन्’
जुद्धवीर राई छक्क परे ।
यो देशका मन्त्री र नेताहरूले
जब जब पनि किसान, श्रमिक र मजदुरहरू
देशका निर्माता हुन् भने
छक्क परिरहे सुनमाया छेत्रिनीहरू, पदमबहादुर कामीहरू
छक्क परिरहे रामवदन पासवान,
अजोय दास र गुलाबीबाई नागरहरू ।
यो देशका राष्ट्रपति, प्रधानमन्त्री, गृहमन्त्री, रक्षामन्त्री
अरू मन्त्री र नेताहरूले शानसँग फहराएजस्तै
यो देशका निर्माताहरूले पनि
आफ्नो हलो कोदालो,
आफ्ना थोत्रे साइकल
आफ्ना सरकारी राइफल
आफ्ना मसिन र औजारहरूमा
राष्ट्रिय झण्डा फहराउन पाउँछन् कि पाउँदैनन्
कस्सै कस्सै कस्सैलाई थाहा छैन ।
