~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~
दश धार्नीको बोझा पिठयूँमा,
दोब्री ढाड,
तीन कोश उकाली माघको हिउँमा,
नाङ्गो हाड !
दुई रुपियाँको ज्यान छ जीउमा
हाँक्नु पहाड !
पसिना कालो टोपी धरो छ,
धूजा पट !
जुम्रा उपियाँ जीउमा धुरो छ,
मस्तिष्क शठ !
गन्धक तुल्य छ, तर क्या ब’रो छ
मानव घट !
मुटुको चरो छ भटभट, भुरभुर,
पसिना, दम,
भीरमा झुप्रो, बालक थुरथुर,
भोका गम !
माकुरी माले सिस्नो भ्याकुर
खोज्छे वन !
यो अति मानव पर्वत वीरको
हिमालमुनि
प्रकृति विजेता स्वेदिल शिरको
मोती–धनी
माथि छ केवल निशिको बिर्को
ताराकणी !
यस निशिमा छ निद्रा–धनी !
