~कृष्ण कट्टेल~
तिमीले अन्तिम पटक
फोनमा भनेको याद छ
ल राम्रोसँग बस्नुहोला
ठूलो मान्छे बन्नुहोला ।
त्यो अन्तिम फोनभन्दा
चार दिन अगाडीको अन्तिम भेटमा
मैले तिम्रो चिउडो समाएर भनेथेँ
मलाइ कहिल्यै नछोड है ।
त्यसबेला बगेको तिम्रो आँशु
मलाइ के थाहा
मेरोसामु बगेको तिम्रो
अन्तिम आँशु थियो भनेर ।
थाहा छ मलाइ
तिमीले छोड्न चाहिनौ
मैले छोड्न चाहिँन
तर छुट्नैपर्ने थियो तिमी म बाट
म तिमीबाट ।
मैले चाहिँन
तर तिमीले चाह्यौ ।
यसरी हो हाम्रो सम्बन्धमा
पूर्णविराम लागेको ।
आज तिमीले छोडेर गएको एउटा तस्विर बाहेक
केहि छैन मसँग ।
छनत छ
तिम्रै यादमा बगेर रित्तिएका
आँशु बिनाको आँखा
तिम्रै सम्झनाले एकोहोरिएको
चेत बिनाको मन्
अनि तिम्रै अभावले बाँझो बसेको
मेरो हृदयको फूलबारी ।
भन्न त भन्थेँ म
तिमी बिना बाँच्न सक्दिन भनेर
तर मलाइ माफ गर प्रीया
तिम्रो अभावमा मर्न नसकेर म
कवि बनेको छु ।
तिम्रै यादमा लेखिएको कविताले
मलाइ बाँच्न सिकाएको छ
मेरो भोलि देखाइदिएको छ
त्यसैले धन्य तिमीलाइ
जसले पागलप्रेमीबाट मलाइ
कवि बनाइदियौ ।।
– ओखलढुंगा,कटुञ्जे
