~रामेश्वर राउत ‘मातृदास’~
एऽ घाम जुहार हो मुहार कोटिकोटि
धरती/आकाश जुटाएर नाँचौं एकै चोटि
धुर्त छली जति बढुन् दुष्ट बेइमानी
बस्नै छ यो अन्धकारलाई एक झोक्का ठानी
एऽ फूल हो आँसु झारी रुन्छौ आज किन ?
घाम/जून मुस्कुराउँदै आउँछन् एक दिन
आशैआशमा उत्साही हौं शिखर हाँसीहाँसी
ढुङ्गामािथ नओइलाउने प्रीत गाँसीगाँसी
आऊ, साथी पूरै आकाश सिङ्गै धरती घुमौं
हृदयमा युगविजयी अमर आस्था चुमौं
जीवन यात्रा अनन्त छ अमृतमा पस्न
कहाँ हुन्छ हरेक पल रोइरोइ बस्न ?
गुण/दोष, दूध-पानी एक छानीछानी
न्याय गर्छ समयले अन्यायीलाई बानी
– वशिष्ठधाम, निर्झर दिलचेत, सिन्धुबस्ती
(स्रोत : युवामञ्च २०६८ पुस)
