~अर्पन तामाङ~
म कबि होइन
तैपनि मनको बह बिसाउछु
एउटा कपि को चौतारिमा
तर दोस नठानिदिनु कबि भनेर
एउटा भुल सम्झि दिनु! निर्दोस कलम सम्झेर!!
त्यसैले आफुदोसि ठानौ भने
सुइकार्न सक्दिन
कलम दोसि ठानौ भने
निर्जिब बस्तु कसरि?
मनको पिदा पोख्छर
तैपनि चलिरहन्छ निरन्तर
एउता बिना प्रानको
सेतो कोरा कागजमा!जिबन पोखिरहेछ!!
एउटा हातको सहारामा
औलाहरुको बैसाखिलिएर
निर्जिब सब्द हरुलाइ
प्रान् को सन्जिबनिछरिरहेछ
एउटा कबिता बनेर ।
त्यसैले कबि भनौ भने
अनि भाब हरु पोखौ भने
सब्द सजाउन सक्दिन
उर्बरा मरुभुमि झैसेतो कागजमा
आफै निरन्तर पोखिरहन्छ
एउटा मन को भाब बनेर
कहिले माया प्रेम को सब्द बनेर
ओकलिन्छ कबिता
कहिले बिछोड र रोदनको समिस्स्रनबनेर
बगिदिन्छ कबिता !
अभाब मा पिल्सिएको जिउनु को अर्थ
जिन्दगि बनेर बगिदिन्छ कबिता
महासागर हरुको बिचमा
नदिको किनारा बनेर
बगिदिन्छ कबिता!
कहिले अन्याय र अदमनमा
पिल्सिएको घाउ बोकेर
बिद्द्रोहको नारा उराल्छ कबिता
कहिले सिता जानकि र बृकुटिको
गित बनेर आउछ कबिता
कहिले बुद्ध को सन्देसत कहिले देस को
राजनिति लिएर आउछ कबिता
यसरि अवातर लिएर आइरहन्छ
बार-बार कबिता!
त्यसैले मत भाबक मात्र हु
कबि नभन्देउ साथि
म कबिहोइन!
सब्दमा पोखिएको भाबहो त्यो
त्यो कबिता होइन
साचै होस या ख्याल ठट्टामा
कबि नभन्देउ साथि
म कबि होइन
सुन्सरि,तरहरा-२
November 10, 2006
