~कात्यायन~
– अति नै सुन्दर गाउँमा उनीहरू पुगे | मानिसहरू पनि सुन्दर थिए |
– रूख-बिरुवाहरू ढलेका-सोत्राम भएकाथिए |
– नदी-नालाहरू उर्लिएर वस्ती नै उजाड भएकोथियो |
– खडेरीले अन्न-पात सबै झुरुम्म भएकाथिए |
– भोक र तीर्खाले उनीहरू पनि ढलेकाथिए |… तर,..
– मात्र उनीहरूको शरीर ढलेकोथियो, मन ढलेकोथिएन |
– छाँया ओइलाएकोथियो, जाँगर ओइलाएकोथिएन |
– अंगहरू कुंजिएकोथियो, आशा कुंजिएकोथिएन |
– केवल एकै कुराको माग थियो – काम देऊ ! बीऊ हामी नै जोर्नेछौं |… काम देऊ ! पराल हामी नै उमार्नेछौं |… काम देऊ ! धर्सा हामी नै उन्नेछौं |… काम देऊ ! गोरेटो हामी नै खन्ने छौँ / राज-मार्गमा जोड्नेछौँ |
– किनकि त्यो गाउँ सुन्दर थियो !
चाबहिल, काठमाडौँ – ७ |
(स्रोत : रचनाकारको फेसबुकबाट सभार)
