~निर्मला अवस्थी~
एउटा खबर भर्खर अखबारमा पढे मैले
आज एउटा ६ बर्षीय अबोध बालकको मृत्यु भएछ
युध्दमा होइन
गाडी दुर्घटना पनि होइन
अपहरण वा पानीमा डुबेर पनि होइन
आफ्नै गुरुको पिटाई खाँदा खादै
आफ्नो जीवन समर्पण गरेछ
विचरा! त्यो अबोध शिशुले।
आफ्नै संरक्षकबाट संरक्षित हुन नसकेपछी
आफ्नै गुरु काल बनेर आएपछी
उसको चित्कार कसले सुनिदिने?
ऊ कति रोयो होला
कति छट्पटायो होला
कति निष्टुरी मन
ह्रदय नै नभएको मान्छे
कसरी गुरू बन्न सक्छ?
गुरु त बाबु समान हुन्छन् भन्छन्
त्यही विश्वासमा उसकी आमाले
गुरुकै पोल्टोमा
आफ्नो छोरोलाई
कुशल नागरिक बनाउने जिम्मा दिएकी थिई
आफुले अरुको घरमा काम गरेर जिविकोपार्जन गरेपनि
छोरालाई आफ्नै खुट्टामा उभ्याउने रहर थियो उसलाई
एउटी आमाको सपना टुट्यो
भविष्यको एउटा कर्णधारको जीवन टुङ्गियो
April 24 2010
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
