~आचार्य प्रभा~
म,
अवसरबादी र निर्दयी होइन साथी
स्वाभिमानको छात्ती फूलाएर
आफ्नी आमाको काखमा
रमाउन खोज्दा,खोज्दै
अभिमानिहरुको लुछाचुंडिमा
मेरी आमाको छात्ती रुग्ण बन्यो
छोरा,छोरी खेल्ने रमाउने काखमा
निर्दयी लातहरुको परेड बज्यो
निर्मल आसुँ बग्ने आँखाबाट
रगतका आसुँ बग्न थाले /
अब भन साथी ,
यस्तो बिव्हल द्रिश्यको
म कसरी मूकदर्शक बनु ?
आमालाई हँसाउने पलहरुमा
म अझ किन बोझ बनु ?
तिम्रो सोंचको म बिपरित मान्छे भए
म निरीहताको मुखुन्डो भिरेर
पलायन भएकोमा लज्जित छु
मलाई अवसरबादिको सङ्या नदिनु
बिवस्ता र परिस्थितीको दासी सम्झिनु
म भित्र पनि आफ्नी जननीको
रगत बगेको छ /
पराइभूमिमा टेके पनि
आमाको काखको न्यानोपनको आभाष छ
त्यसैले —साथी,
म त्यो शुभघडिको प्रतिक्षामा छु
मेरा यी हातहरुको भरोशामा
आमाको बैशाखि बन्ने प्रयत्नमा छु /
म आफ्नी आमाकै काखमा
लुट्पुटिन लालायित छु
अनी त —भन्छु साथी,
म अवसरवादी होइन /
(अमेरिका)
(स्रोत : कविता कुसुम)
